jueves, 27 de octubre de 2016

Exactissimamente. A reválida.

   O fío da polémica das reválidas que hoje está na actualidade, aquí este artigo do escritor XAVIER ALCALÁ  na Voz. Sem entrar no fondo do asunto se hoje em día são ou não são uma  ferramenta útil para os escolares, o autor do artigo fez uma valiente defensa da reválida franquista que el e eu tivemos a honra de desfrutar, e não digo sofrir. Porque os anos de ensino não se sofrem, são um regalo da vida. 

   Eu, e não sei se o autor, não tenho  opinião formada sob  se as revalidas são ou não uma boa ferramenta para os escolares de hoje. Eu estou a  escuta de opiniões dos que sabem, embora se posso dizer  também que as revalidas franquistas foram uma excelente fábrica de avaliação e de impulso no estudio naquela altura. E gosto que alguém o diga como o dí X. Alcalá, como é costume nele dizer o que pensa ainda que vai contracorrente ou não esteja no  que toca em quanto ó  políticamente correcto.

        Só por recordar que era uma avaliação pública, comum  para qualquer estudante  viesse de onde viesse, tanto do ensino púbico como do privado, igual em toda Espanha, no que o mérito e a capacidade tal vez fossem consideradas como principios aplicados e não como desideratuns sem  empregar.


Reválidas «franquistas»


Para que a vida siga todo ten que mudar. Para que os pobos progresen o ensino debe estar en continua evolución, co obxectivo final de que as persoas sexan sabias, xuntando coñecemento e experiencia. Ficar nos métodos antigos de ensino non vale, pois eses métodos vense arrolados pola realidade do que se descobre e se inventa (non pode haber exemplo máis claro cá explosión da telemática no medio do sistema educativo).

Iso vén ao fío da rebelión de ensinantes e ensinados contra as reválidas. Seica estas non son o mellor para demostrar a sabedoría adquirida en aulas e laboratorios, mais no pasado non había mellor método de contraste. As reválidas «franquistas» tiveron a súa razón de ser, e unha grande virtude. Cando só tiñamos libros e encerados, cando os experimentos simulados eran irrisorios, había que memorizar na esperanza de algunha vez experimentarmos de verdade: cumpría repasar e recordar.

E non esquezamos que as reválidas eran exames de Estado igualitarios. A eles enfrontábanse os alumnos dos ensinos público e privado a peito descuberto. Non lles valían melloras de notas en colexio ou instituto. As estatísticas cantaban: tantos alumnos presentados, tantos aprobados, notables, sobresalientes, con honra... As reválidas eran exames avaliadores globais, dos alumnos e dos centros.

domingo, 16 de octubre de 2016

Un momento de reflexión. Lo bueno y malo del uso de las redes sociales y del uso de Internet.

Nicholas Carr: “La tecnología puede desafiarnos y mejorarnos o volvernos...

Interesante reflexión en el presente video. Lo mucho bueno que encontramos en el uso de  la nueva tecnología requiere aveces  un momento de reflexión sobre su uso. No podemos vivir sin internet, porque forma parte de nuestra vida, y somos unos privilegiados en la historia de la humanidad por poder participar en el desarrollo de este avance,pero que cada uno piense sobre  lo que  nos puede perjudicar, anulando el desarrollo de otras variables de nuestra vida  o  impidiéndonos  compartir otras cosas necesarias también.

 Aquí algunos extractos.
....." o dejar que Facebook u otras redes sociales decidan la información que vemos o a la que prestamos atención"
" Es muy fácil entusiasmarse con la tecnología".   ".....Empecé a percibir un cambio en mi capacidad de concentración......"  "...sufro constantes tentaciones por la atracción de todo lo que sale en la pantalla...". ...."He decidido no meterme mucho en las redes sociales.... porque sé que están programadas para distraernos constantemente". ...."las notificaciones que interrumpen nuestro pensamiento constantemente"......" como sociedad parece que las cosas que no se puedan hacer con un ordenador ya no tengan importancia, como tener una conversación profunda con alguien....estar solo con tus pensamientos, disfrutar de la soledad,  o concentrar tu atención durante mucho tiempo en una cosa......lo importante  parece que es el estar conectado a todas horas y tener mucha información". ........

miércoles, 21 de septiembre de 2016

Poderemos pasar da política?.


    Sempre fica a esperança  de que nesta floresta de silvas, nestas ruas de estrume, esterco  e  bacoros altofalantes haja quem de boa fé vaia abrindo caminho emtre tanta pulhice. Se perdermos a esperança na política que há?, como poderemos  cambiar, gestionar a sociedade em democracia?. 

     Se a cidadania pasa fica todo en maus  duma elite de funcionarios da política fuxidos do pobo e da realidade.

 São maus momentos mas há que seguir crendo na política como o arma da sociedad para caminhar na liberdade  e na justiça social. A forma   da democracia viva  que gestione   as necesidades da sociedade, para  mudar e  melhorar continuamente, ainda que pareça hoje estar tudo perdido . É necessário crer na política dos idealistas, é  ter esperança.

     Faz falta analise mais que sintese. Há muita  informação  mas há que pôr a desconfiança nuns profesionais  do entramado da comunicação política/social os quais fão-nos um  resumo inducido, uma  sintese dirigida  e   nos  lamçam para o consumo e a mastigação suave. Embora  é necessaria a  liderança baseada no analise e na reflexão,  tornando-se a inspiração dos  ideias sociais e democratas, e desde a fidelidade  ó pobo e  certa dose de real- idealismo atingir as reformas que hoje fazem falta, que  são muitas.
      

Podemos y el Papa . ( Juan Manuel de Prada )



Juan Manuel de Prada
A veces, la visión caricaturesca que se ofrece de Podemos, como una patulea de perroflautas chupópteros de la teta chavista y siempre a la greña, impide que reparemos en movimientos muy sorprendentes que se están produciendo en su seno.

Resulta muy llamativo, por ejemplo, constatar la franca admiración que Pablo Iglesias ha empleado siempre para referirse a Francisco. «El Papa rema en una dirección muy parecida a nosotros», ha afirmado en más de una ocasión; y también: «Creo bastante en lo que dice el Papa, dice cosas muy sensatas (…) No soy religioso, pero me sorprende estar tan de acuerdo con el Papa». Cuando Francisco viajó a Estrasburgo, no hubo nadie que se mostrase tan encandilado con su discurso como Iglesias: «Me encantaría conocer a Jorge Bergoglio –dijo entonces--. Estoy convencido de que estaríamos de acuerdo en muchas cosas. Si ese encuentro fuera posible, para mí sería un honor tenerlo. (…) En el Vaticano o en mi casa de Vallecas, donde sea posible». En aquella ocasión Iglesias no puedo verse con Francisco; pero sí pudo regalarle (siempre hace regalos muy bien pensados) un ejemplar de "San Manuel Bueno, mártir", la novela de Unamuno. Poco después, convocaron a Iglesias para una audiencia con el Papa que tendría que haberse celebrado en estos días (¡no contaban en Roma con que en España siguiésemos sin gobierno!); y que, inevitablemente, ha sido aplazada hasta que dejemos de estar en campaña electoral. Lo cual tal vez ocurra cuando San Juan baje el dedo.

No es la única prueba de esta sintonía. Íñigo Errejón, por ejemplo, no ha vacilado en fotografiarse con un ejemplar de la encíclica "Laudato si" entre sus manos, acompañado por Gustavo Vera, un político y activista social porteño que disfruta de la máxima privanza ante el Papa. Y, hace apenas unos días, Santiago Alba Rico, uno de los más finos intelectuales en la órbita de Podemos, publicaba en "Cuarto Poder" un artículo de atrevido tono paradójico en el que exhortaba a la izquierda a reconsiderar su «visión contemporánea de la Iglesia y de su papel histórico en un mundo que se derrumba»; y en el que se contenía un encendido ditirambo de Francisco: «Tenemos a un anticlerical anticapitalista en la Santa Sede, mientras el resto de los gobiernos del mundo se clericaliza de un modo u otro, vía el nacionalismo identitario, el laicismo fanático o el capitalismo mafioso. (…) ¿No deberíamos alegrarnos de ello, para sumar nuestras huestes –con nuestros debates y dudas—a la lucha común?».

Alba Rico concluye así su artículo: «Haciendo un pequeño esfuerzo, Unidos Podemos podría ser tan de izquierdas como el papa Francisco; de lo que no cabe duda es de que, si la doctrina católica la dicta el papa de Roma, en estos momentos Unidos Podemos es el partido más católico que existe en España. La vieja izquierda tenía a la URSS, a Cuba, a América Latina. La nueva, sin periódicos ni televisiones, sin apoyos geopolíticos, sólo tiene al Vaticano, de cuyas tropas tanto se burló Stalin. (…) Es, en todo caso –incluso electoralmente—, nuestra única baza». Huelga añadir que el artículo de Alba Rico ha provocado sarpullidos en los sectores más cristofóbicos (que suelen ser los menos permeables al razonamiento paradójico) de Podemos; pero también el aplauso de otros sectores que piensan que una Iglesia comandada por Francisco (al que ven como una especie de Chávez sin boina y con muchos más seguidores) puede ser un excelente “compañero de viaje”. A fin de cuentas, ni los podemitas más obtusos (que tanto hacen el caldo gordo a sus caricaturistas) podrán negar que el Vaticano es el Estado con la constitución más avanzada (¡y antigua!) del planeta.

jueves, 11 de agosto de 2016

Beiras por Eduardo Galeano



A primera vista parece un león.

Y es.

Pero tiene la delicadeza del ciervo,

la paciencia del gato,

la lealtad del perro,

la solidaridad de las aves, que se ayudan en el vuelo,

el sentido del honor del toro de lidia, que se crece con el castigo,

y la inteligencia de los raros hombres que dan prestigio a la condición

humana.

Gallego tenía que ser.

martes, 9 de agosto de 2016

Por qué no hay que beber dos litros de agua al día

Por qué no hay que beber dos litros de agua al día

La recomendación de beber los famosos dos litros de agua al día carece de base científica: entre la población general no existe un déficit de hidratación que justifique este consejo.

Beiras.

A pluma ágil de Carlos Luis  Rodriguez sempre mais o servizo de quem  pagou que doutra coisa, torna-se honesta  neste artigo que acho muito lúcido sobre la  figura política de Beiras.     Esta no jornal  El  Correo Gallego de hoje. 


EN su diabólico Diccionario del diablo, Ambrose Bierce otorga una ventaja al estadista sobre el político: estar muerto. La muerte ayuda mucho a ensalzar la figura de algunos hombres de Estado, en tanto que la vida es como si los hiciese mas vulgares, prosaicos, cercanos, restándoles gran parte de su glamur. Los regímenes del pasado entendieron muy bien esta circunstancia al rodear al soberano de una pompa cuyo objetivo esencial era alejarlo, confundirlo con los dioses y los héroes legendarios.