QUAL É A RELAÇÃO PORTUGAL X GALIZA?

Adiquei aquí já um post a, Jorge Mendes,  uma persoa, português minhoto,  que conheço pelas redes em quanto o seu entusiasmo como divulgador da cultura comúm galaico-portuguesa. Avançado e entusiasta  em resaltar a união cultural e histórica do Norte, especialmente da região do  Minho e a Galiza. Troncos da mesma raiz, ainda que a historia política virou a partires de Afonso Enriques e os conflitos da nobreza portucalense que derom o final coa criação do reino de Portugal e o afastamento da Galiza  do sur do Minho da do norte do Minho.

 Mais uma vez deixo aquí um vídeo no que explica os desexos e realidades para comprendermos melhor ambas margens unidas pela geografia a historia e o idioma. 

OTELO SARAIVA DE CARVALHO.

 

 

Fonte. Tempos novos. Luis Álvarez Pousa.

Era o 26 de abril de 1974. Na frontera de Tui, onde antes había gardiñas, agora están os militares. Un deles, observando a miña condición de xornalista, simplificou a tramitación burocrática doutras veces cunha surrisa de complicidade. As noticias eran confusas, pero algo de grande alcance político estaba a suceder en Portugal. Eu habería de valorar os acontecementos desde o norte do país. Aquela responsabilidade profesional, que me encomendara o director de La Voz de Galicia, ía ser un bautismo para min, que viña de estrearme no oficio. Todo se desbordou, e foi imposible substraerme a esa atmósfera de rebelión liberadora que palpei durante tres días seguidos, sen durmir, polas rúas de Oporto. Pero quen demonios estaba detrás daquel esquerdoso golpe militar no Portugal da miseria abastecida, no Portugal da raia seca que eu tantas veces descubrira de neno? O capitán Antonio Delgado Fonseca, un dos douscentos conspiradores, non mo quixo desvelar. Foi no interior da Dirección Geral de Segurança, pouco despois da rendición dos pides que a defendían, cando oín o seu nome por vez primeira. Chegoume na confidencia dun xornalista portugués, o Viale Moutinho, que militaba clandestinamente no Partido Comunista: “O Otelo é o que está á cabeza”.

        Pasaron quince anos. Xa morreu o amigo Zeca, a voz da amencida. A súa canción, esa Grándola, vila morena que estragara tódalas cremalleiras da represión, escóitase agora nas fonotecas, porque en Radio Renacença están de moda outras músicas. Iso si, queda na memoria cívica e cultural de cantos vivimos aquel 25 de Abril como un trompetazo de furia democrática. Moitos aventamos desde aquel día a caída de tódolos muros. Agora vén de ser derrubado o de Berlín. Xusto aos poucos días en que me atopo con Otelo Saraiva de Carvalho, a cabeza e mais o corazón daquela revolución vermella.

       Durante cinco anos, tódolos intentos xornalísticos acababan sempre ás portas dun cárcere militar. Agora está en liberdade, pero segue sometido a sospeita. Escoiteino no Clube Alén Nós, en Santiago. A súa tese cuase libertaria sobre o poder, sen partidos políticos intermediarios, péchase en si mesma. Porén, á marxe do discurso sobre a democracia directa e autoxestionaria, segue a ter unha grande forza de seducción. A súa presenza resultou emotiva para os asistentes que navegaron nas esperanzadoras augas do 68, o mesmo que para os mozos que buscaban nas súas palabras un antídoto contra dos naufraxios contemporáneos. Quedamos para o día seguinte. Foi longa a conversa.

Chegou a esa alternativa política a través dun deserto persoal. A súa proposta ideolóxica quedara en minoría na confrontación a que deseguida se viu abocado o Movemento das Forzas Armadas (FMA). E sufriu a soedade na que o deixaron os oficiais que un día de abril lle confiaran o mando da revolución no cuartel da Pontinha. Chegou, ademais,  a esa alternativa política despois de fracasar no proceso electoral do 80, cando encabezou a Fronte de Unidade Popular, co que tentaba respaldar o seu Proxecto Global, un plan de defensa da revolución fronte a calquera ameaza de golpe fascista. Agora vén de estar nunha fría prisión militar. Quen acadara a responsabilidade do Comando Operacional do Continente (COPCON), o cerebro dun acontecemento que asombrou a todo o mundo, fora detido e condenado a quince anos de cárcere, acusado de dirixir un grupo terrorista, o denominado Forzas Populares 25 de Abril. “Cando apareceu este grupo -afirma na súa defensa- o meu partido fixo un comunicado en contra, aínda que máis tarde descubrín que algúns militantes do FUP tiñan relación con el”. As presións de numerosas personalidades europeas forzaron a súa recente excarcelación.

 

Otelo segue a ser, paradoxalmente coa importancia do seu papel histórico, un cidadán sometido a toda sospeita. Responde iso á ingratitude dunha historia ainda sen perspectiva suficiente? Ou, por máis que resulte máis duro pensalo e dicilo, acaso é o sinal máis evidente dun fracaso?

Eu non son un fracasado. Pola contra, síntome completamente realizado. Un dos meus grandes soños de xuventude foi sempre o de axudar a derrubar a dictadura fascista que había no meu país. Conseguín levalo a cabo o 25 de Abril.

Como explicar entón que o principal actor da revoluçao dos cravos acabase poucos anos despois nunha prisión do Estado?

Imos ver. Hai dúas cousas diferentes. Síntome realizado porque os dous obxectivos que presidiron a constitución do MFA ficaron consubstanciados no que demos en chamar os “tres D”: a democratización do país, a descolonización e o desenvolvemento socioeconómico. Agora mesmo funcionan as institucións, está feita a descolonización, e todo o demais está en marcha. Cumpliuse así o meu soño. Outra cousa é o que significou para min o proceso que seguiu. Eu quixen ir máis aló da simple revolución burguesa, que é ao que chegou o MFA.

Tanto arriscou?

Arrisquei moito no camiño de conseguir unha revolución socialista. Quen asume unha postura revolucionaria, nun proceso de transformación coma o quesignificou aquel acontecemento do 25 de Abril, sabe a que se arrisca. A condena dos anos de prisión que teño sobre min, baixo a acusación de ser fundador e dirixente das Forzas Populares 25 de Abril, hai que entendela como unha consecuencia de haber asumido esa postura. Despois de pasar cinco anos detido, sigo a pensar da mesma maneira. Non me sinto nada afectado psicoloxicamente por iso. Non tiñan razón.

Por que ese empeño, entón, en facer que Otelo apareza ante a opinión pública como un subversivo?

Esa é a pregunta que se fai moita xente. Aceptando que a miña acción foi decisiva para a democracia, como o ten recoñecido o mesmo Presidente da Repúbica, por que se me somete a un proceso de eliminación política, presentándome como un subversivo. A resposta está no posicionamento que eu manteño durante o proceso revolucionario. Acabo por distanciarme ideoloxicamente dos compañeiros das forzas armadas cos que estiven no Conselho da Revoluçao. Eu defendo que é preciso ir máis aló dun sistema democrático baseado nunha burguesía representativa. Considéranme perigoso. E tentan eliminarme do panaorama político/representativo que eu puña en cuestión. Necesitaban destruir esa figura.

Sentiuse traizoado polos oficiais que o seguirán o 25 de Abril?

Os oficiais do FMA eran progresistas, pero non revolucionarios. E teño que confesar que nun principio eu estaba tamén nese grupo. Despois distancieime, porque eles nunca chegaron a pensar como pensei eu que eran os traballadores os que deberían asumir o poder para construir de facto unha sociedade socialista. Eu acabei por defender esa ideoloxía.

Produciuse unha reacción de autodefensa, ou pensa que hai outros factores que frean o proceso no que vostede, como líder e cabeza do sector progresista das Forzas Armadas, se compromete?

Prodúcese esa autodefensa no momento en que os EE.UU. presionan sobre Portugal. Tamén hai que dicilo: esa reacción aparece cando outros países europeos presionan sobre os partidos políticos portugueses. Eles á súa vez presionan sobre os membros do MFA e sobre o Conselho da Revoluçao, conseguindo así trabar o camiño que ao meu entender sería modélico en Europa se chegara a completarse. Entro así na categoría dos elementos subversivos contra as democracias occidentais. Había que eliminar da rúa a quen mantiña o carisma popular intacto.

Non ten a sensación de ter sido utilizado por uns e por outros?

(Ri con ganas) Recoñezo que teño unha forte dose de inxenuidade. Ás veces sinto a tentación de analizar os acontecementos desde esa perspectiva persoal. Porque non consigo crer que as persoas que se achegan a min para exponerme un problema, ou para darme un consello, ou para darme alentos, poidan ter a tentación de perxudicarme.Eu creo en toda a xente. Quizais sexa o que me ten calificado desde fóra como un inxenuo. Pode ue eu fose utilizado. Sei que tiven cabo de min, no mesmo COPCON eque eu comandei, xente que foi colocada para vixiarme. Non sei…

Por que cita expresamente ao Partido Comunista Portugués cando analiza ese proceso da súa exclusión política, e incluso cando busca culpables da súa detención e da súa prisión? Ten probas?

As presións ás que aludín fixeron efecto nos partidos progresistas, tanto no PCP como no Partido Socialista, e xa non digamos no Partido Socialdemócrata. Teño daros que me levan a pensar que é a dirección do PCP a que induce a miña detención. Non podo afirmalo rotundamente, porque non teño as probas definitivas. Só indicios moi fortes que me levan a concluir que a dirección comunista produce as condicións para que eu teña que pasar cinco anos no cárcere.

De que indicios fala?

A experiencia persoal durante o meu proceso, en primeiro lugar, Unha das faccións que teñen peso específico na policía xudicial portuguesa é a que está integrada por xente próxima ao PC. O mesmo delegado do Procurador da República que sumiu a dirección da investigación sobre o FP 25 de Abril é militante do Partido Comunista. Rodeouse de inspectores e axentes do PC. Eles foron os que durante os interrogatorios forzaron a máquina para agarrar calquera cousa que xustificara lanzar tódalas sospeiras sobre min. Ademais, teño un vello contencioso co PC, que vén do proceso revolucionario, cando lle quitaba a razón sobre o grao de participación dos traballadores para darlla a outros grupos de esquerda. E nas eleccións do 76 para a presidencia da República eu conseguín deixar a moita distanci de votos ao candidato comunista.

A través de quen enterveñen os EE.UU. en Portugal?

Os EE.UU. avivan a súa presenza en Portugal a partir do conflito que houbo o 11 de marzo de 1975. A persoa que vai representar esa presenza é o embaixador Carduci. Tivo unha grande influencia política sobre Portugal. Desñois apareceu como Secretario de Defensa con Reagan, e foi o momento en que puido impoñer determinadas condicións a cambio de apoios. Otelo Saraiva é un perigo para a administración Reagan. Hai que denostalo públicamente, e para iso hai que demostrar que é fundador e dirixente terrorista.

Tivo con Carduci algún contencioso persoal?

Todos recordan en Portugal aquela guerra entablada entre Carduci e Otelo a raíz da intentona contrarrevolucionaria do 11 de marzo do 75. Atribuíralle a responsabilidade a través da radio cando dixen que, de ser eu o primeiro ministro portugués, houbéralle dado ao embaixador norteamericano un prazo de 48 horas para abandonar o país.

Recoñeza, sen embargo, que vostede vén realizando declaración que xustifican a loita armada que asumen algúns grupos como o IRA ou a ETA. Na conferencia que pronunciou no Clube Alén Nós dixo que tiña un grande respeto pola loita armada de determinados grupos…Como delimita vostede ese respeto?

Eu teño moito respeto pola loita armada que manteñen algúns grupos de liberación. Falando en términos de ideoloxía política, é o último estadio posible, o último recurso que utiliza un pobo cando ten motivacións tan fondas como a necesidade de conquerir a liberdade e a independencia. Este é o caso do IRA, que leva moitos anos loitando contra o colonialismo británico de Irlanda do Norte. Quedan atrás centos de mártires, centos de mortos, de presos e de torturas nos cárceres ingleses. Esta capacidade de coraxe e de sufrimento representa algo moi importante para min. Non se pode identificar por iso ao IRA cos terroristas. A súa é unha loita aberta entre o Exército Republicano Irlandés e as Forzas Armadas inglesas.

Considerando que hai en España un mapa autonómico que lle permite un determinado grao de autogoberno a un territorio histórico como Euskadi, entende que tamén está xustificada a pesar de todo a existencia de ETA?

Coido que o que pretenden os nacionalistas vascos é acadar a independencia, ir máis aló da autonomía. Buscan reagrupar na nación vasca as sete provincias orixinais. Non me parece que isto sexa posible a través de calquera proceso democrático, por moi avanzado que sexa, por moita apertura que ofreza o Estado que ten por centro político a Madrid. Nese sentido, eu xustificaría como último recurso a loita armada para gañar a verdadeira independencia da nación vasca. Cústame aceptar que o Estado español, reunificado desde os Reis Católicos, permita esa independencia.

Volvamos a Otelo Saraiva de Carvalho. Reparo nunha confluencia emotiva que se produce na súa biografía: a utopía que sostén un militar, por unha banda, e a imaxinación creativa dun actor frustrado, pola outra…

Bueno… (ri) Eu tampouco me considero un actor frustrado. Sería así se eu houbera sido un actor de talento e as miñas representacións fosen pateadas. Non sucedeu así. Non cheguei a ir a Nova Iorque a estudar arte dramático no Actor’s Studio que creara o Elia Kazan, como era outro dos meus grandes soños de xuventude. Pero sempre que tiven a oportunidade de actuar sobre un escenario, como sucedeu durante o periodo de formación militar, sempre acadei moito éxito… (ri de novo). Ese soño non foi posible por circunstancias familiares do momento. Pero si que foi posible en cambio conseguir facer realidade algo que os vellos antifascistas consideraban unha utopía, a de derrubar a ditadura en Portugal, e que fosen elementos das Forzas Armadas os que se atrevesen a elo, cando o exército viña sendo a cortina da orde que posuia o poder fascista. O 25 de Abril era unha utopía porque ninguén pensaba que as Forzas Armadas destruirían o réxime do que elas eran o principal soporte. As utopías, xa que logo, sempre poden rematar en realidade.

Pero non cadra ben na mentalidade dun militar…

Sei que esa é a idea que se segue a ter hoxe do militar. Os meus fillos repítenmo unha e outra vez. Sempre que defendo ou realizo algo que pode chamar a atención dentro da institución militar, eles sempre me din “oh, pai, é que ti non es un militar”. Teñen un modelo de militar que non cadra coas miñas características persoais.

E por que se fixo militar entón?

Teño que dicir antes de nada que abracei a institución militar con grande pracer e entusiasmo. Nunca me sentín frustrado por elixir esa profesión, que nun principio fora unha decisión presionada por circunstancias familiares. Paseino ben na Academia Militar. Despois tamén, cando fun instrutor militar, quizais a fase máis bonita, porque participei activamente na formación de moitos xoves. Nesa época, o analfabetismo pesaba moi gravemente no país, e eu recibía rapaces que desde os doce anos só se limitarar a andar coa aixada na man. Axudei a abrirlles os ollos, e axudei a crear conciencia neles de que había que transformar a sociedade da que procedían e á que haberían de voltar.

Teñen os exércitos profesionais posibilidade de evolución como para adaptarse a esa nova sociedade que está a xurdir? Defende a supervivencia da institución militar?

Entendo que os exércitos e as forzas armadas deberían desaparecer. A presenza dos exércitos fomenta as guerras. O momento é propicio para elo, porque vivimos nun periodo de destrución das tensións creadas polo armamentismo, e especialmente polo armamentismo nuclear. Tiveron noutro tempo a peculiaridade de provocar o desenvolvemento tecnolóxico. Pero hoxendía os exércitos xa non teñen nada que aportar nese terreo. Coido que as estruturas que teñen os exércitos non acompañan a evolución das sociedades actuais.

Quen está posibilitando, segundo Otelo Saraiva, ese novo periodo, ese momento esperanzador?

O Gorbachov, que coa perestroika puxo en cuestión todo iso. Debería haber recibido xa o premio Nobel da Paz, se é que ese premio tivese un significado real. Algúns desconfían de algo que se vén producindo tan á présa na Unión Soviética, e teiman en que iso pode rematar calquera día. Pero o sucedido nos últimos anos é de tal magnitude que, de ser así, as forzas armadas sociéticas xa houberan actuado antes derrubando a Gorvachov, o mesmo que sucederá con Cruchev cando tentara introducir tímidas reformas. Se iso non ten ocurrido ata agora, cando xa se ven na práctica as consecuencias, e velaí todo o que sucede nos países do Leste, é porque a situación é irreversible.

Os cinco anos que pasou no cárcere

Durante eses cinco anos de cárcere experimentou en vostede algún cambio especial?

Eses cinco anos foron coma un accidente na miña vida. Quen asume a súa responsabilidade histórica coma un revolucionario sabe que se expón a situación como a que eu sufrín. Non lles podía haber sucedido a algúns dos meus compañeiros do MFA que se acomodaron naquelo para o que fixeron o 25 de Abril, e por iso están asentados no poder político, ou no poder económico como o Melo Antúnes, que é representante para Europa dunha enorme construtora mundial de obras públicas. Eu, repito, fun moito máis aló desa democracia representativa na que eles se instalaron finalmente. E por iso asumin os riscos que comporta a miña postura revolucionaria. Un deses riscos foi o de ir ao cárcere.

Non obstante, a soedade síntese na pel, doe, e non só polo forzado illamento físico, tamén especialmente por sentirse abandonado, por comprobar que compañeiros de onte son hoxe cuase uns descoñecidos…

 Escoite ben unha cousa. Durante os 1.787 días de prisión nunca tiven esa sensación de soedade. Podo afirmalo categóricamente. E nunca tiven o sentimento de estar abandonado. Porque o fundamental dun ser humano é o que pasa dentro desta Caixa (sinala a súa cabeza). En espíritu, estiven sempre libre.

Que relación mantiña co exterior?

Recibía moitas cartas de adhesión, e tiña visitas diarias, que sempre me daban forza para seguir sentíndome libre. Tiña a seguridade de que fóra estaban comigo milleiros de amigos, aínda que non me escribisen nin me telefonasen, nin me visitasen. A miña certeza era o importante.

Apela vostede, como fixo recentemente en Cuba o presidente Fidel Castro, á volta do espíritu revolucionario, a prol da volta á moral socialista en Portugal. A que xentes dirixe ese chamamento?

 

Aos desencantados, que cada día son máis. A proba está nas folgas que se producen en sectores tan importantes como o dos transportes.

Tan baixa está a credibilidade política?

É a clase política portuguesa a que perdeu credibilidade. Cando os traballadores perden cada vez maior capacidade adquisitiva, os políticos súbense o seu propio salario nun 56 por cento…

Por que pensa que ese chamamento pode ser escoitado?

Porque a pesar das difamacións e das calumnias, a opinión pública sabe quen son eu. Coñécenme pola rúa e saúdanme mesmo os que non viviron conscientemente o 25 de Abril. Eu sigo a ser coerente coas ideas que defenden aos traballadores. Nunca asumiron o que de min deixeron os poderes político e xudicial.

Iso sería tanto como dicir que as capas sociais menos favorecidas teñen conciencia ideolóxica…

Todo foi dando bandazos dunha maneira tan radical, que por forza calou na xente esa sensación de inestabilidade. Por iso cada vez hai maiores posibilidades de movilización social. Aparte do desencanto porque non aumentaron as boas condicións de vida, os traballadores e a sociedade en xeral asistiron a movementos que foron durante o proceso revolucionario desde unha extrema dereita salazarista a unha extrema esquerda, e despois todo camiñou cara o centro, e agora estamos nun réxime de dereitas. Iremos gañando pequeñas batallas, seguro. Eu xa conseguin pequeñas vitorias, co conseguinte desprestixio do poder que me quixo anular política e ideoloxicamente. Por iso estou a reconquistas diante das masas populares un grande prestixio.

Pero con quen conta agora mesmo en Portugal o Otero Saraiva de Carvalho? Con quen conta para levar adiante esas vitorias das que fala?

Con centos de milleiros de persoas tal vez que hoxe están comigo… Non sei o apoio que eu teño polo país porque non teño un aparello estatístico que mo diga. Teño esa intuición, porque palpo ese apoio onde quera que vaia…

Segue vostede defendendo como alternativa política a democracia directa e autoxestionaria. Non lle parece que os últimos acontecementos van todos en contra desa tese, e non só en Portugal precisamente?

Penso que non. Compróbase nas taxas de abstención que se suceden de elección en elección. Tamén no éxito electoral de formacións non partidarias, novas formacións non encadradas nas siglas tradicionais. Esta é a explicación de que os Verdes teñan tanta aceptación. Representan unha alternativa aos partidos de sempre. Estase a caer na conta de que as democracias representativas constitúen só unha importante fase de transición cara outro estadio máis avanzado que sempre tivo inimigos destrutores ao longo da historia. Pense no caso dos soviets no 1917. Pero eu sigo a pensar que as perspectivas futuras de Rosa Luxemburgo eran correctas.

Tamén o ve posible en Portugal?

Estivo nas nosas mans o 25 de Abril. E houbera sido unha realidade se os elementos do MFA que o fixeron oubesen sido non só progresistas, senón tamén revolucionarios.

Pero agora todo vai por outros camiños. Como interpreta se non os cambios que se están a producir na Europa do Leste? Algúns coidan que esa etapa de transición á que se refería vostede dará pé como moito ao que se entende por socialdemocracia…

As transformacións que se están operando na Unión Soviética, o mesmo que nos países satélites, teñen sempre como mira o socialismo, non a entrada no capitalismo. Está por ver se o Gorbachov consigue trabarlle o camiño ao capitalismo. Polo de agora, as miras son socialistas. É importante sen dúbida que a Unión Soviética saia da ditadura dun partido comunista, saia da nomenclatura, e asuma unha apertura real, unha democratización. Sinto que non houbera asentado o socialismo real no Portugal de 1974, porque agora os países do Leste houberan copiado incluso o noso modelo.

 

As nacionalidades e o federalismo ibérico

Como encadra nesas grandes transformacións os amplos e conflitivos movementos de rebelión que se están producindo territorialmente dentro da Unión Soviética?

O desexo dalgúns pobos da Unión Soviética por conquistar de novo as súas liberdades nacionais é totalmente lexítimo. Esa loita por se liberaren do centralismo moscovita é unha das consecuencias da Perestroika. Son pobos distintos, con cultura e lingua propias, e teñen dereito a recuperar a súa identidade como nacionalidades.

Contemplou algunha vez o MFA durante a conquista do poder o problema do centralismo en Portugal? Porque, aparte das colonias, que foi un obxetivo conseguido, estaban e están os casos de Madeira, as Azores…

A descentralización do poder era un obxectivo prioritario para o MFA do 25 de Abril. A ditadura fascista centralizara o poder do imperio, que estaba nas mans de Salazar. Lisboa era Portugal, e Portugal era San Bento. Loitamos por conquistar o poder local, e coido que foi aí onde se deu unha total transformación. A respeito de Madeira e as Azores teño que dicir que nunca houbo nelas problemas importantes. Nin sequera teñen linguas diferentes, porque en Portugal existe unha única lingua. Así como en Galicia se fala a lingua da nación galega, en madeira e as Azores o que se fala é o portugués. Por outra parte, o afastamento relativo do Portugal continental facilitou que teñan unha autonomía e o seu propio goberno, cubrindo tódalas súas esixencias de descentralización.

Defendería a existencia dun federalismo ibérico?

Ese é un asunto extremadamente delicado. Non o teño esudado ben. Complicado porque s tería que xogar con países independentes e con nacionalidades e rexións que teñen estatutos de autonomía sen máis. Cando ese tema se plantea en Portugal, causa arrepíos.

Por que?

Porque diante da expresión Federalismo Ibérico hai portugueses que deseguida imaxinan que iso significa a dependencia e a ligazón a un goberno que se instale no centro da penínsua, que poidera ser Madrid. E pregúntanse: entón nós que imos ser? Acabaremos sendo a rexión portuguesa?

Unha pregunta, por certo, que se terían que facer tamén coa integración de Portugal en Europa, porque vai comportar unha perda de identidade, unha perda de autonomía económica, política, cultural…

Pero é diferente. O problema do iberismo é o de chegar a saber onde residiría a sé do poder da Federación.

A súa resposta parece moi simple…

A resposta que tería que darlle é complexa. Aparte de que habería que propiciar primeiro un reordenamento territoril en base á creación de novas nación independentes, como é o caso da nación galega, a nación vasca e a nación catalana, as diferenzas entre Portugal e o Estado español son moi grandes. O grao de desenvolvemento industrial que vostedes teñen apenas ten comparación en Portugal. Seguimos vivindo as consecuencias do isolamento cuase total ao que nos someterá o réxime de Salazar. Hoxe as diferenzas son moi fortes. O meu medo vai tamén por aí, porque sempre será Portugal un país de man barata, unha colonia, para a CEE. Isto non vai suceder con España.

A súa mensaxe política parece dirixila máis directamente a sectores intelectualizados malia ter como núcleo principal discursivo o da conquista do poder polos traballadores. De feito, foron os intelectuais lusos, e non os traballadores, os que reivindicaron a súa liberdade e mesmo a súa rehabilitación política…

Confeso que toda a miña acción ideolóxica nunca foi orientada a ter o recoñecemento dos traballadores. Sucede o mesmo agora, cando tento que se tome conciencia da necesidade de reconquistar a moral perdida.

Alguén poidera pensar que o non ter recibido expresamente a solidariedade dos traballadores se poidera deber a que se sinten instrumentalizados por vostede no seu discurso…

Nunca loiter por manterme no poder. Nunca cedín a esa ambición. Por iso a miña foi unha loita cuase suicida. Porque loitando para conseguir unha sociedade socialista, dos traballadores, actuei sempre correndo o risco de ser rexeitado por eles unha vez que conseguisen o poder. E isto por pertencer eu á clase burguesa. Ese é o espíritu que debe ter un revolucionario.

Pero é verdade que durante os cinco anos de cárcere non recibiu ningunha mostra de alento por parte dos traballadores aos que sempre defendeu?

Nunca recibin nin sequera un telegrama dalgunha comisión de traballadores. Nunca comprobei que pedisen a miña liberdade. En cambio, tiven a solidariedade de intelectuais de esquerda, dos pintores, escritores, músicos, artistas…De dentro e de fóra de Portugal. A solidariedade dos intelectuais e das xentes da cultura tomou corpo en toda Europa. Pero iso a mín non me fai cambiar de opinión. Non me interesa ceder. A miña loita seguirá sendo a loita polo poder dos traballadores.

Dóelle ese mal recordo?

Mire, aínda que me abandonasen polos seus propios intereses, eu xustifícoos…

Hai algún segredo do 25 de Abril aínda sen descubrir, ou está xa todo dito?

 Xa está todo dito. Quedan algunhas zonas escuras do proceso revolucionario. Especialmente as relacionadas co periodo que vai entre o 25 de Abril do 74 e o mes de novembro do 75. Eu sinto a responsabilidade histórica de escribir un libro sobre todos eses acontecementos.

Cal será o capítulo máis conflitivo?

O máis importante para min swerá reflexionar sobre o unto inicial do proceso revolucionario. Son os xoves oficiais das Forzas Armadas as que fixeron o pronunciamento militar, aínda que fosen algúns xenerais, os elixidos polo MFA, os que apareceron na Televisión integrando a Junta de Salvación Nacional. Non era verdade, como puido parecer daquela, que os xenerais liderasen o movemento. E quero reflexionar por que non foi posible dar o salto a un novo modelo de sociedade cando estivemos á porta de conseguilo.

Segue Otelo Saraiva de Carvalho sentíndose un militar?

Sempre lembrarei como, sendo estudante do Liceo, fun eu o único alumno que tivo como información final “non posúe a mínima vocación militar”. E sen embargo, decidín voluntariamente, aínda que motivado desde a familia, facerme militar. Así foi polo que renunciei a ir a Nova Iorque, e seguramente…(ri)… a ser outro Marlon Brando… Non me arrepinto, porque axudei a derrubar a ditadura.

Síntese máis militar ca cidadán?

Antes que militar síntome cidadán.

---

s”]

Brasil canta Portugal. João Gilberto . Caetano Veloso . Maria Bethânia . Martinho da Vila . Joana

EL CAFÉ EN PORTUGAL

 

En Portugal hay muchos tipos de café y todos riquísimos. Los lusos toman café a todas horas: CAFÉ para desayunar, CAFÉ para después de comer, CAFÉ para merendar, CAFÉ para después de cenar, CAFÉ para ver un partido de fútbol, CAFÉ en una tertulia de amigos, CAFÉ para... En ocasiones, el café cambia de nombre dependiendo de la zona del país y además igual que en España, si se tiene en cuenta el tamaño; si es sólo, con más leche, menos leche..., también varía su terminología. Es conveniente que se sepa cómo pedirlo. -CAFÉ Si se pide un "café" en Portugal, servirán un café sólo, sin leche, servido en una taza pequeñita. Este café es conocido como BICA en la zona de Lisboa y CIMBALINO en la zona de Porto. -CAFÉ CHEIO/CAFÉ CURTO Un "cheio" se trata de un café expreso más suave, la taza se llena hasta arriba con suficiente agua para suavizarlo. Y un "curto", es un café más concentrado. -ABATANADO Si se desea un café sólo, pero menos intenso que la " bica" o el "cimbalino", se debe pedir un "abatanado". (Suele llevar también una gotita de leche, para cortar la acidez del café). -PINGADO Consiste en un café con un poco de leche, o como dicen los portugueses, con leche "em pingos" (con unas gotas). Este café es a lo que los españoles llamamos un "cortado". El GAROTO (en el Sur) o PINGO (en el Norte) es como un pingado pero con la espuma de la leche.

-MEIA DE LEITE

Café con leche servido en una taza pequeña, similar a nuestro "café con leche".

-DESCAFEINADO

Si queremos que sea un descafeinado con leche, debemos pedir "meia de leite de descafeinado", de lo contrario, nos servirán un café sólo descafeinado.

-GALÃO

También es un café con leche, pero servido en un vaso grande de cristal y con una cuchara alta.

-CARIOCA

Es un café más suave y con más agua.

-ESCALDADO

No es un tipo de café, sino una manera de servir el café, ya que se trata de café en una taza previamente calentada.

-CAFÉ COM CHEIRINHO

El "cheirinho" (olorcito) proviene de un aguardiente que se le echa a este café. Este tipo de café con un toque de alcohol puede tomarse como digestivo.

 

  apanhado do facebook, grupo comer en Portugal. 

"Cidade do Porto sempre foi uma cidade virada para a Europa" - Rui Moreira

pasada semana a Alfândega do Porto acolleu o Cities Forum 2020, un foro de reflexión sobre o futuro das áreas urbanas da UE organizado pola Cámara Municipal portuense e a Comisión Europea. No marco deste encontro o alcalde do Porto, Rui Moreira, expresou a súa aposta por que Portugal e España afonden nas súas ligazóns, poñendo como exemplo modelos como a Eurorrexión Galicia-Norte de Portugal para avogar por "uma cooperação mais estreita a vários níveis" á que puxo un nome, "Iberolux", tomando como referencia a unión económica e aduaneira do Benelux que Bélxica, os Países Baixos e Luxemburgo formaron a mediados do século pasado. "Praticamente não temos fronteira com a Galiza" Para Rui Moreira, o modelo de cooperación de ambos Estados debera fixarse no que xa sucede entre Galicia e o norte de Portugal. "Practicamente não temos fronteira com a Galiza", resalta o alcalde do Porto, que enxalza tamén as ligazóns idiomáticas e evidencia os fluxos turísticos e mesmo programacións culturais comúns. a Galiza e Portugal falamos o galego, o nosso portunhol", chancea, o que fai que nos "entendamos muito bem". Neste sentido, lembra diversas colaboracións tamén en materia educativa, con "moitos universitarios a estudarem na Galiza, nomeadamente em Vigo", a "influência no norte de Portugal" do Camiño de Santiago ou a "ligação muito particular" do Porto coa Coruña en materia gastronómica ou de posta en valor do pasado "céltico". "O Minho deixou de ser uma fronteira" e por iso, explica Moreira, a súa posta é ir alén deste "tempo fantástico com a Galiza" e afondar na "identidade ibérica", por exemplo, facilitando a difusión de medios de comunicación a ambas beiras da raia. En certo xeito, cre, isto implicaría "realizar o sonho de Fraga Iribarne", xa que o falecido ex-presidente galego "tinha o sonho de não haber fronteira" entre Galicia e Portugal, di. Moreira reitera así unha aposta que xa expresara en público en diversas ocasións, como durante a entrega en 2017 da Medalla de Honra da Cámara Municipal do Porto ao presidente da Xunta.

Notas de historia. Roma contra los imperios. Portugueses, carlolingios, gallegos, moros, asturianos, borgoñones. Roma , Cluny y alguna cosa más ..

     

Sin mucha concordancia, ni causa, me vinieron a la mente notas varias sobre historia y de forma breve y anárquica, para que queden y no se olviden quedan volcados en estas notas esporádicas de historia. Nunca mejor dicho al hablar de historia, para  que se recuerden, o en su caso se debatan. 

    A través de la historia Roma, el papado, ha fragmentado siempre la figura del Imperio. Roma no quiere imperios.

     Cuando  nos acercamos, viendo la historia de Galicia, a la figura de Alfonso VI rey de León que se hacía llamar Imperator totus Hispaniae, y que conquista Sevilla y Toledo, vemos como va a caer su proyecto, por la oposición de Roma a su idea de emperador. Roma considera que  la influencia de la doctrina y su poder político  se caerían con la creación de imperios. Alfonso VI está en la órbita de Cluny, enemigo de Roma, y de Borgoña. Todo eso le va a provocar la enemistad y la fragmentación  de su reino, con la creación del reino de Portugal.

     Para entender la historia de España , y dejarnos de mitificaciones, es necesario comprender que el siglo IX  lo poco que no es árabe, fundamentalmente lo que hoy es Galicia y Asturias,  tiene una dependencia total del imperio Franco. Es necesario comprender que el  llamado reino astur es una marca occidental del reino franco  de Carlomagno al que manda o paga presentes feudales. Es la época de Alfonso II  que tiene la corte en Oviedo. Cuando desaparece el reino franco,Alfonso III, rey de  la monarquía astur-gallega, es el que busca el referente y la legitimidad representativa en la extinta  monarquía gótica  histórica, toledana que ha desaparecido con la invasión del Islam. Es la búsqueda de la legitimidad histórica que antes  se venía de otra monarquía germánica que había expulsado de Francia a los visigodos y que para ellos  el norte de la península era una la llamada  marca hispánica del imperio carolingio. Recordemos que los  visigodos habían llegado a España en el empuje bárbaro como mal menor, ya que su idea era Francia de donde fueron desalojados por los carolingios. Y de ahí viene, lo que ya hemos citado, su dependencia del imperio carolingio.

      Para entender la historia de España, sin mitificaciones, es necesario ver que  como herederos de la cultura carolingia, y de Roma, existe una aversión total a la cultura mozárabe. Es necesario ver la influencia  en las monarquía leonesa y castellana posteriormente,  de la Abadía de Cluny,  después del Cister y del reino  de Borgoña posteriormente. En esa línea de lucha contra la liturgia y la cultura mozárabe (que era una mistura de cristianismo heredado de la época de la invasión bizantina en el sur de España,  con influencias árabes) es necesario  recordar que la cultura franca, romana y europea,  vence a la mozárabe en España. Esto es la primera revolución cultural que se produce sobre la cultura hispánica y es dirigida  fundamentalmente por Cluny y Gregorio VII. Es cuando se crea el camino de Santiago por parte de Gregorio VII y después potenciado con Calixto II y   el códice Calixtino. Se crea fundamentalmente para crear una vía cultural cristiano-romana contra la influencia mozárabe. En el camino no hay vestigio alguno de cultura mozárabe,es curioso. 

  Pero hemos citado  a la monarquía de Borgoña  a la que pertenece  Calixto II.  La corona en este momento más potente de Europa.Borgoña será importante más adelante, pero para gallegos, portugueses y leoneses los es más en este siglo XI, porque tenemos relación con la monarquía de Borgoña, y como veremos la primera dinastía de Portugal se llamará monarquía Borgoñona. Se pudo llamar Gallega, pero eso sería dar un salto de ciencia ficción. 

      Y ya que hemos llegado aquí,y estamos en el siglo XI tendremos que saludar a nuestro Imperator totus Hispaniae, (ahí es nada) nuestro  Alfonso VI rey de Galicia o León. Alfonso  pagaba y mucho dinero a Cluny para tener influencia política  en su carrera hacia el imperio.El iba por buen camino ya había conquistado Toledo y llegado a Sevilla. Alfonso jugó conCluny a caballo perdedor, pues Cluny rivalizaba con Roma, que no quería emperadores,mala suerte. Aparte de buscar la influencia de Cluny se fue hacer geopolítica, pues como se hacia antes con casamientos. Y se fue a bucar maridos para sus hijas a Borgoña cuya monarquía era la protectora de Cluny. Parece que todo encaja. Así pues Alfonso VI casó a su hija y heredera Urraca con Raimundo  de Borgoña perteneciente a la casa ya citada de Borgoña. La cosa pintaba de coalición de fuerzas e influencias en Europa. No sólo eso caso a su hija bastarda Teresa , señora de Galicia, con el primo del anterior y de la casa de Borgoña, Henrique de Borgoña.La idea era que Urraca fuese reina en León y Teresa gobernase el reino de Galicia hasta Coimbra. En ese momento el Papa  era Calixto II, de la casa de Borgoña y familiar directo de nuestros citados borgoñones.

       Hilando más, reiteramos  que Teresa la casada con Henrique  dominaba el territorio de Galicia (entendiendo por tal la Galicia Sur actual y el Portugal desde el Miño a Coímbra). Ojo, Teresa y Raimundo tuvieron un hijo que se llamó Afonso Henriques, el cual después de que con la influencia del obispo de Braga Paio Gómez y unos nobles del condado de portucale se hizo independiente  en el llamado condado de portucale y andando la cosa de ahí nació Portugal.

     Hemos llegado a la independencia de Portugal que surgió más por una lucha entre Santiago y Braga como sedes metropolitanas que de una idea política de independencia.Y es un reino creado por Roma que lo reconoce como tal un poco más tarde. Antes de eso en dos ocasiones y antes de ir a tierra santa los cruzados le echan una manita a Afonso para ir hacia abajo matando infieles y llegando en poco tiempo a Lisboa. 

      Pero  Roma se la jugó a Alfonso VI y trabajó hasta fragmentar su reino con pretensiones imperiales y declaró a Portugal reino cristiano unos años más tarde.

  Podríamos hilar más relaciones curiosas partiendo del principio de la imperiofobia del papado. Los Reyes católicos habían aprendido la lección y viendo el reino de Portugal nunca osaron expresar sus pretensiones imperiales, nunca se llamaron imperio o lo mencionaron. Eso sí, también fueron a buscar la gloria geopolítica a Borgoña, cuando casaron a su hija  Juana con Felipe el Hermoso. Vuelve Borgoña  a estar presente. Vuelve el Imperio con Carlos hijo de los anteriores, pero con la oposición de Roma. La idea imperial Carlos la traía de su Borgoña originario no de Castilla, de la cual ni sabía ni quería saber. A Carlos se opondrá fuertemente Roma y Carlos está a punto de invadir y arrasar los estados pontificios. Por cierto, el luteranismo tiene mucho de causa ráiz en la oposición a la idea imperial de Carlos. 

     Hemos metido por el medio cosas que han ido surgiendo, sin profundizar, porque  la idea matriz a recordar era  que como  conclusión que sacamos es que Roma no quiere volver a oír hablar del Sacro imperio romano-germánico. La razón es clara. La idea de emperador es la idea de la relación directa con Dios, como elegido. Los reinos reciben el poder espiritual de Roma y ella actuará como garante de legitimidades y legalidades. En la posterior historia de  León y Castilla, Roma  anula matrimonios, pone y quita reyes. Con el Imperio la influencia y el poder político del papado es muy pequeño. Bizancio, antes de la entrada árabe se había expandido por todo el Sur de España. Los suevos se apoyan en los bizantinos en la lucha contra los visigodos.

 O sea que la influencia bizantina estaba presente en el sur de España donde se  va a practicar la liturgia y cultura mozárabe y esta no es de la órbita romana, como se puede ver. O sea que Roma lo tenía claro, su objetivo era expandir a los cristianos hacia abajo de la península ibérica y elimiar a moros y mozárabes. Cuando Alfonso VI conquista Toledo, nombra obispo de la diócesis a un borgoñon Bernardo de Sedira. El objetivo principal del nuevo obispo será el imponer el rito romano y eliminar el mozárabe heredero de San Isidoro, entre otros.

      Esto tiene su influencia  en el sentido de que   uno  de los puntos centrales de la liturgia bizantina y después  mozárabe es la lectura diaria del libro del apocalipsis, o del juicio final. La cultura romana prescinde casi de la lectura del apocalipsis.Pero es que la doctrina del apocalípsis es la de  prepararnos para el final, que estamos en el último día, de que todo va a ser destruido. Con esta mentalidad se encuentra el movimiento islámico en su expansión mediterránea cuando se acerca a la península. Esta mentalidad perdedora y de entrega al fin del mundo  puede ser una de las causas de la rendición del  del mundo godo ante la pujante fuerza del Islam que fácilmente en el 748 entra en España con la consiguiente disolución de la monarquía visigoda, sin más. 
 
   Volviendo a la relación Cluny- Alfonso VI, es bueno visitar este enlace y del mismo enlace que amplifica en anterior comentario es este: 

De esta se imbuyó principalmente el rey de León Alfonso VI, tras ser protegido por el Abad de Cluny, Hugo el Grande, en el conflicto son su hermano Sancho II. En aquellos momentos la Orden de Cluny se había convertido en un poder político más de la Península. Los abades de Nájera o Carrión de los Condes ejercían de líderes políticos como representantes de Cluny. De su poder, resta constancia en el nombramiento del primer arzobispo de Toledo tras su conquista en 1085 por el rey de Alfonso VI. El elegido fue el borgoñés Bernardo de Sédirac, que entre sus primeros propósitos estuvo la imposición del rito romano en las iglesias hispanas. Este hecho reportó un grave conflicto interno con los defensores de la tradición y el rito mozárabe que emanaba del recuerdo de los padres de la iglesia visigoda, Isidoro, Leandro o Braulio. Poco pudieron hacer los hispanos para defender su rito. Roma a través de los cluniacenses volvía a tomar el poder religioso de gran parte de Europa.
      

José Mário Branco - Eu vim de Longe

Eu vim de longe

Quando o avião aqui chegou
Quando o mês de Maio começou,
Eu olhei para ti,
Então eu entendi,
Foi um sonho mau que já passou
Foi um mau bocado que acabou.

Tinha esta viola numa mão,
Uma flor vermelha n´outra mão,
Tinha um grande amor,
Marcado pela dor,
E quando a fronteira me abraçou,
Foi esta bagagem que encontrou.

Eu vim de longe,
De muito longe,
O que eu andei p´ra´qui chegar,
Eu vou p´ra longe,
P´ra muito longe,
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar.

E então olhei à minha volta
Vi tanta esperança andar à solta,
Que não hesitei
Que os hinos que cantei
Foram frutos do meu coração
Feitos de alegria e de paixão.Eu vim de longe
De muito longe
O que eu andei p´ra´qui chegar
Eu vou p´ra longe
P´ra muito longe
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar

Quando a nossa festa s´estragou
E o mês de novembro se vingou
Eu olhei p´ra ti
E então entendi
Foi um sonho lindo que acabou,
Houve aqui alguém que se enganou

Tinha esta viola numa mão,
Coisas começadas noutra mão
Tinha um grande amor
Marcado pela dor
E quando a espingarda se virou,
Foi p´ra esta força que apontou.Eu vim de longe
De muito longe
O que eu andei p´ra´qui chegar
Eu vou p´ra longe
P´ra muito longe
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar

E então olhei à minha volta
Vi tanta mentira andar à solta,
Que me perguntei,
Se os hinos que cantei
Eram só promessas e ilusões
que nunca passaram de canções.Eu vim de longe
De muito longe
O que eu andei p´ra´qui chegar
Eu vou p´ra longe
P´ra muito longe
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar

Quando finalmente eu quis saber,
Se ainda vale a pena tanto querer
Eu olhei p´ra ti
E então eu entendi
É um sonho lindo pra viver
quando toda gente assim quiser

Tenho esta viola numa mão
Tenho a minha vida noutra mão,
Tienho um grande amor
Marcado pela dor,
E sempre que Abril aqui passar
dou-lhe este farnel pro ajudarEu vim de longe
De muito longe
O que eu andei p´ra´qui chegar
Eu vou p´ra longe
P´ra muito longe
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar

E agora eu olho a minha volta
vejo tanta raiva andar a solta
que já não hesito,
os hinos ue repito,
são a parte do que eu posso prever
do que a minha gente vai fazer.Eu vim de longe
De muito longe
O que eu andei p´ra´qui chegar
Eu vou p´ra longe
P´ra muito longe
Onde nos vamos encontrar
Com o que temos p´ra nos dar

Jefe de Estado de Portugal. Entrevista a Marcelo Rebelo de Sousa en El País.

   Entrevista en El País a Marcelo Rebelo de Sousa, presidente de la República de Portugal. Entrevista abierta y correcta, amén de la honestidad de decir que el gobierno de izquierdas está funcionando, Marcelo un hombre de derechas está demostrando, ya desde la campaña, tener un talante abierto, culto, y de representar dignamente sin partidismos  la representación de Portugal. Queda lejos la figura triste, mezquina, ramplona y partidaria de Cavaco Silva. Como diríamos en Galicia, havelos hainos o importante é dar com eles. 

     Queda este pequeño extracto que me pareció muy interesante. El conocer la historia, le geografía, en resumen el nivel cultural, especialmente de la historia, es fundamental para un político de altura. ¿Cuanto hay de eso ?. 

“Muchos líderes no conocen a fondo la historia y la geografía. Tienen visión de corto plazo. Necesitamos una visión más amplia. Un mundo menos parroquial, menos cerrado. Pienso a veces que muchos responsables políticos creen que han descubierto el fuego. Hay una humildad que es esencial para crear condiciones de diálogo. La evolución del mundo inevitablemente es una evolución de apertura. Hay siglos que son más cerrados. Pero la tendencia es a la apertura. Todo lo que es cerrar horizontes es una visión condenada. Hoy para muchos es una visión atractiva. Pero es errónea a medio y largo plazo. La humanidad no camina en este sentido. Camina en sentido opuesto”.

Vai ser 25 abril.. Vasco Gonçalves - O General No Seu Labirinto | Documentário

Era ele a falar com um tono claro, honesto, directo, humilde, a explicar o que era a revolução.

Vasco Gonçalves nació en 1921 en Lisboa, pocos años antes de la instauración de la dictadura que él mismo contribuiría a derribar.
Gonçalves era coronel de ingeniería en 1973 e integró la comisión de redacción del Movimento das Forças Armadas. Pasó a ser el elemento de enlace con Costa Gomes.
Fue miembro de la Comisón Coordinadora del MFA, pasando a ser Primer Ministro de Portugal desde el tercer al quinto gobierno tras la Revolución de los Claveles, concretamente desde julio de 1974 hasta finales de 1975, poco más de un año, pero en meses muy polémicos, que marcaron profundamente la transición portuguesa hacia la democracia.
Como Primer Ministro llevó a cabo la reforma agraria y la nacionalización de los principales medios de producción privados (bancos, seguros, transportes públicos, etc.). También impuso el salario mínimo para los funcionarios y el subsidio de vacaciones, así como el de Navidad.
Murió el 11 de junio de 2005 a los 84 años, cuando nadaba en una piscina en casa de su hermano en Almancil, aparentemente debido a un paro cardiaco.
Marxista declarado, se le consideraba próximo al Partido Comunista Portugués.

TAP & Bumba na Fofinha - "Portugueses em Espanha"

Em tempo de inverno, voar a um verão de Lisboa. Pedro Moutinho & Mayra Andrade - Alfama

      O tempo é inverno. Inverno de chuva, misturado co frío. O ceu escoa  chuveiros, corisco,trevoãdas, e um vento  revoltado e zangado,  por vezes,  funga coa força do furacão.  É tempo  de oscuro, de  casa  na  fogueira  da lareira, de partilhar a conversa ou  reflectir   nesta lentidão de vida. 

     

          A chuva fugira  daquí ,  chegou depois de tempo de espera e  fez-se dona de searas, regatos, ribeiros, rios. A natureza ficava resseca, agora  a  floresta pinga toda cheia de humidade. O ceu anda todo revoltado, e  a vida ainda que parece chocada por à incomodidade agradeçe este tempinho que tinha de chegarmos para que a  natureza siga a ser a nossa . Para que  inze  dentro dela  a vida  coa agua do ceu  e que na explosão da  primavera  esta agua seja alimento nutricio o mato,  os arbores e os primeiros frutos da horta. 

        É tempo de inverno e chuva molhada e gelada  a bater-nos nos rostos já afeitos os frios das geadas que antes nos visitaram. 

      Este inverno, como os outros invernos, há de passar e  pronto o nosso tempo contado falará de mansidão do romper do día, dos primeiros calores e  do chiar ,  nos ninos,  dos primeiros paxaros nascidos na primavera. A vida vai e vem, muda de cor e volta o que era, mas sempre está ahí. Tudo está en movimento porque somos da natureza que está  sempre  a nascer, a crescer, a morrer e de novo a brotar. 

      Como contraste o tempo que temos porque não disfarçar-nos de verão e  voar para   um dia o  pôr-do-sol de Lisboa e dar um passeio por Alfama sentiindo  o cheiro de Lisboa  e a quentura duma  noite de verão que nos faça amolecer para escutar o que nos queiram dizer  as ruas,os  becos e as  ruelas de Alfama. Sentir a cidade  e olhar o Tejo e as estrelas da cidade da luz. Exalar o cheiro de Alfama. 

   
        E porquê não escutar esta  bonita interpretação  numa noite de verão em Alfama.

      Quando Lisboa anoitece como um veleiro sem velas Alfama toda parece uma casa sem janelas...
       Alfama fica fechada em quatro paredes de agua. Quatro paredes de pranto, quatro muros de ansiedade. 
      Fechada no seu desencanto Alfama cheira a saudade. 
      Alfama não cheira  a fado, cheira a silênçio magoado, 

https://www.youtube.com/v/=46j1KJCYeLs

De vez em quando um livro: Reflexões de um espanhol em Portugal.

Dizem alguns portugueses que os espanhois sempre quiseram dominar e invadir a sua terra. 

Dizem alguns espanhóis que há séculos a Espanha abandonou aquela ideia e que , com este abandono, até se esqueceu de olhar para o vizinho. 

Reconhecem os espanhóis que há algo de verdade na afirmação de que muitas vezes pecaram por arrogância no tratamento con os seus vizinhos....

    Estos sentimentos opostos e a conviçção de que o que mais separa os dois povos é o desconhecimento mútuo.

     

           Con estes e otros pequenos apontamentos começa Federico J. González a escrever o  seu livro, para  deixar pegada da sua experiéncia de varios anos como  Director Geral duma multinacional em Portugal. Deslocado anteriormente en Bruxelas e em Suecia, por mor do seu trabalho,  na sua ultima estadía em Portugal quis deixar as suas reflexões sobre a visão dum espanhol de Castilha e centralista de como é Portugal ou melhor os portugueses. Qual é  a su relação no trabalho, nas costumes, na interação social. O mesmo tempo que examina as formas e defectos dos portugueses  faz uma autocrítica,  avezes clara é forte, de como  alguma forma de sentir-se espanhol distorsiona ou não encaixa na relação de  português-espanhol. 

    A visão está mais centrada no mundo da empresa e as relações dum executivo com os seus  parceiros e colaboradores portugueses do que a gente da rua em geral. A visão é mais do mundo da empressa. 

      O autor acho que é muito respeitoso   e o mesmo tempo  crítico com a cultura  e as novas costumes  portuguesas. Alias é crítico e duro tanto com espanhóis como  com portugueses. Especialmente   é mais duro com as formas do espanhol e a sua relação com Portugal. Tenta dar uma visão muito objectiva  contando a sua experiéncia. Fuge de cair no chauvinismo ou na crítica fácil e arrogante duma cultura que  olha para a outra com ar de superioridade.

      Começei a leitura por curiosidade e  um bocado céptico com este clase de  livros que falam a maioria das vezes de estereótipos que repetem o ouvido dum lado e do outro. Estou muito em contra dos estereótipos, será pela minha condição de galego que dende criança andou pelas Espanhas adiante ouvindo asneiras sobre catalães, galegos, vascos, murcianos, etc. menos de castelhanos. Na Espanha sobram estereótipos e falta empatía pra com os outros, é uma cadeira pendente, para uma nação tão diversa. Será por isso que não gosto de que ninguém me diga como são os outros,  niste caso os portugueses, quero ser eu  quem  faça as descobertas que sejam e ter as minhas opiniões que  sempre serão muito respeitosas com a nacionalidade e cultura que seja, porque não há nenhuma melhor que outra. No entanto este livro tem, como é obvio, opiniões pessoais mas tem rigor, respeito e ganhas de aprofundar e pôr uma ferramenta para o entendimento do leitor espanhol e também português. 

      O autor  é de Toledo, é castelhano, e isso da-lhe uma visão das formas e costumes diferente das que descobriría um galego ou um catalão. Espanha e muito diferente no seu conjunto e as diferenças são nítidas. Outro post pendente  será  confrontar as maneiras, as formas e as novidades com as maneiras, formas e costumes dos galegos. Só hoje adiantar  que  se o autor escreve-se  a sua experiência  na Galiza  concordaría  em adjetivar os galegos muito parecido do que el  fez com os portugueses no livro. 

   

      Embora o importante é lêr,  se gostar,  dum resumo de trechos do livro, apanhados como interessantes,  que dão melhor visão do que tentamos  explicar. 

Vai ser 25 abril.

       Madredeus - as brumas do futuro . Sempre Abril - grândola vila morena

         

O Primeiro Rei ou como Portugal é fruto do genio galego

    

O Historiador Herculano o ser perguntado qual é realmente o origem de Portugal, resumiou-o assim: Somos fruto do genio Galego.

   Saramago no relato sobre  a historia  de Lisboa diz:   nessa altura em que ja os galegos  conquistadores passaram a chamar-se portugueses.

NO TEU POEMA

Rajoy fala em galego com jornalista portuguesa. Yo conhezo muy bien Caminha, Viana do Castelo,

Video do 2008, que podía estar agora de rabiosa actualidade. 

   Uma resposta Rajoniana, simples. Está craro que cada quem entende o que é ser galego e as relações   com Portugal. Neste caso estariamos a falar de toalhas, fatos de banho, coisas de cozinha ealgo de bacalhau a bom preço tudo feito nas lojas para turistas de Valença, e Caminha.Já não imos masi lá. 

Clã - a paz não te cai bem . torturas de amor

Se o amor faz sofrerSe a paixão faz doerO que o ódio fará?