viernes, 26 de abril de 2019

Ontem foi 25 de abril




A imagem pode conter: 1 pessoa, em palco e a tocar um instrumento musical

  Ontem recordamos, como fazemos aquí todos los anos a Revolução dos cravos. Algunhas cousinhas que se fizeram na Galiza, além do recordo geral de todos.

    Em santiago, recordou-se o Zeca, .

   Asociación AJA que tem também um secretaria na Galiza fez varias actividades culturais na cidade. 

 

Luis Alvarez Pousa, no facebook trouxe um recordo dum livro secuestrado pela Pide que ele apanhou na Quartel da Pide en Porto no dia siguiente a Revolução.

      É um conto para nenos. 



A gravação secreta da assembleia selvagem no PREC.  

Un audio desconhecido até de agora, na que se tomaram  medidas da parte da FMA mais a esquerda contra os militares do contrgolpe. 



Teresa Salgueiro:   Com gratidão recordo os Capitães de Abril, bem como todos aqueles que lutaram, pondo em risco ou perdendo as suas vida, para que hoje sejamos livres de pensar e proclamar as nossas ideias, na sua diversidade, tendo sempre em vista a contínua construção duma sociedade que se deseja justa, solidária, criativa, igual em oportunidades para todos os seus cidadãos.

Essa responsabilidade é de todos nós, na nossa esfera de acção individual e no desempenho de uma cidadania activa.

Cada um, com a sua voz, por todos.
Um forte abraço,
Teresa

jueves, 25 de abril de 2019

Cuando fuí Suetonio. II

Aquí unos extractos de unos escritos sin editar llamados : "Cuando fui Suetonio". Historia de alguien , célibe y agente secreto de una Organización mundial , muy célibe y muy secreta, ligada a intereses muy vaticanistas.


Capitulo I, Capítulo III

                                                           Lisboa, Febrero 2016

           "Aquí acaba o mar e principia a terra". Cuando Ricardo Reis llegó de Brasil, según nos cuenta Saramago, en un vapor inglés que atraca en el "cais de Alcântara", el cielo lanzaba generosamente calderos de agua en forma de lluvia sobre Lisboa.
   Estoy  sentado en  un banco en el "cais" de Alcântara, na "marginal" lisboeta. Estoy  sentado, dejando vagar mi mente, y dejándome  acariciar por un  sol mañanero  del mes de febrero. Aquí estoy  mirando el Tajo  y el puente "do vintecinco de abril" y más allá en la lejanía  veo  el gran puente "el Vasco da Gama". Los barcos  medianos de pasaje y  "os cacilleiros" cruzan de un lado para otro las dos orillas del Tajo. 
Me llamo Suetonio. Ahora tengo  la imaginación  puesta allá en el 1936, cuando un día cualquiera  llega Ricardo Reis a  Lisboa, para despedirse, abrazar la ciudad  y morir ese mismo año, se puede decir que fue "o ano da morte de Ricardo Reis".  Ricardo Reis nunca existió, fue una creación de Pessoa, pero tampoco estoy  seguro ya sobre si existió o  no Suetonio , si es una creación de mi  mismo, una ficción o realmente soy yo. Mi  vida está  de recuento, ando  preguntándome porqués y las dudas me invaden. Por eso sólo quiero contar, hablar, aunque no sepa a quién. Me encuentro aquí en Lisboa y me veo vacio. No tengo a nadie a mi lado, me toca iniciar una nueva vida.  
      Estoy aquí en Lisboa,  intentando pasar desapercibido y mejor que nadie me reconozca, pero por otro lado hay otro yo en mi que parece no preocuparle el peligro  porque mi mente está ahora sólo  reciclando y recordando  los intensos  recuerdos de   los últimos quince  intensos años. Años en que no era yo,   o yo era realmente él. Los años que viví como o con o siendo Suetonio. Hay  quien quiere que desaparezca, lo presiento. Por eso estoy aquí y quiero recordarme de Ricardo Reis que vino a su Lisboa a morir. Soy consciente de que también puede ser " o ano da morte de Suetonio", por eso quiero estar aquí . Pero mientras tanto, como fué para Reis,  Lisboa es ahora  mi   madre y  mi   patria, la que me acaricia y me  esconde y  yo trato de corresponderle,   abrazándola todos los días y recorriéndola  como si fuese el último día de mi   vida. No  sé  cuando acabará todo esto, mientras disfruto  de esta  "menina e moça", y de esta "cidade a ponto luz bordada". Voy poco a poco recorriendo las calles  por donde iba y venía Ricardo Reis. Salgo del hotel Bragança, hoy  ya unso muros cubiertos de maleza y apenas reconocible, bajo por la Rua do Alecrim, subo, recorro A Baixa, otro día salgo desde el Cais do Sodré, subo hasta Alfama, voy a ver si está Pessoa na Brasileira, me siento no Terreiro do Paço, una visita O Rossio, tomo el sol temprano  en la Praza da Figueira como aquellos mozos gallegos de la época de Reis. Voy y vengo, vuelvo a pasar por el Bragança y miró detrás de las piedras destruidas por si anda por allí  O pimenta atendiendo en la recepción, o si me cruzo con Lidia,  la amante, por la rua do Alecrím. Así van pasando los días y los recuerdos.
     Suetonio es el nombre que elegí   cuando me admitieron como agente operativo en la organización secreta Convento. Nadie en la organización sabía mi nombre ni mi apellido, ni yo tampoco el de nadie. De mi sólo sabían este nombre latino y una identidad nueva.  Que nadie sabia mi antiguo nombre y mi vida, tampoco es exacto. Si existía una persona muy importante en  Convento que si sabia mi nombre y mi vida. Él fue quién me captó y me involucró en esta locura de vida, él era conocido en  Convento como  Serpico. Yo lo había conocido como Cosme Danoz Freijedo. Nuestras vidas habían estado juntas  de estudiantes en el seminario salesiano de Cambados, allá en plenas Rias Baixas gallegas, donde Dios en la creación del mundo se dio un pequeño homenaje para hacerlas un paraíso de clima y belleza. 
Después de que nos separamos, al terminar el bachillerato,  cada uno optó por un camino diferente en la vida, no nos volvimos a ver hasta veinticinco años más tarde cuando las circunstancias trajeron a mi vida otra vez a Cosme Danoz Freijedo, Serpico. 
Serpico ha muerto, o lo han matado. Miro al horizonte y me parece verlo. Nunca podré demostrar que lo mataron , sólo llorar su pérdida y su amistad. Aquí acariciado por el sol mañanero de este febrero de Lisboa, me protejo del viento del Norte, miro al cielo, al Tajo y el mar al fondo y viene a mi mente como empezó todo, como fue aquél encuentro en  Madrid después de veintinco años que no nos veíamos .
  Recuerdo era el año 1995, hoy ya estamos en 2016.  Como pasa el tiempo. El día estaba gris en Madrid,  el cielo parecía ceniza  y la  temperatura  era suave, estamos  ya en primavera pero parece  Otoño. Ya no hace frío . La estación de autobuses se esconde detrás de una gran cúpula acristalada. A las nueve  de la  tarde-noche, por fin bajo  del autobús  y después de cinco horas de transitar por la seca Castilla y dejar su Galicia llego a la capital. Mi punto de partida había sido Ourense. Por cierto allí fue como inicié mi actividad como miembro de Convento, aunque para hablar de Ourense en Convento se hablaba de Serenou, nombre en clave de la ciudad. Aún recuerdo algún informe importante que me llegaba recientemente y que se encabezaba así "Malagrida desde Serenou:   los niños cantan y mamá está de compras. ".     
 Convento a "grosso modo", sin entrar en detalles y para centrarnos,  era la férrea, cerrada organización secreta que tenía como objetivo conseguir información de cualquier tipo, a través de gentes captadas, compradas, convencidas etc. que pasaban por varias entregas con medidas de seguridad y que finalmente llegaba filtrada en muchos casos a unos analistas , especialistas, y que estaban  en  Vaticano. Allí  en algún lugar secreto, reclasificaban, estudiaban, destruían , resumían y daban informes de ella.  Estaba por todo el mundo y le interesaban datos e información de todo tipo pero especialmente la  que podíamos  considerar  irrelevante pero ponía bien de manifiesto el pensar de una zona, del pueblo en general etc. Después no sabemos ya para quién iba esa información, su dueño era el Vaticano de momento que  siguiendo la tradición secular de la Iglesia era necesario poseer mucha información para seguir siendo la luz del mundo. No fue de otra manera como la  Iglesia Católica o mejor el Vaticano estado que   se mantuvo desde Imperio armado hasta  "influecer" de todos los siglos en la urbe mundana. Los tiempos han cambiado mucho desde los el Vaticano armado, desde los Estado Pontificios y el Ejército del Papa, desde los Borgias a Pio XII. Hoy, en  estos tiempos el laicismo, la secularización del poder y de las Instituciones, el poco uso del Sacramento de la confesión han hecho mermar la información que daba el pulso social e íntimo de la sociedad y que el Vaticano gestionaba con la prudencia y el sentido vaticanista de las cosas. Hay que adaptarse a los nuevos tiempos, es preciso reinventarse, porque  la pérdida de información es la pérdida  y esencia de ser del Vaticano. Los informadores de Convento son formados en los ámbitos eclesiásticos, normalmente, pero se utiliza personal de todo tipo.Puede haber, hay, desde una prostituta a un general, a un banquero, a un funcionario sencillo y anodino, hasta el  Guardia civil de un pueblo perdido de Asturias o León.  Nadie sabe quien es nadie. La organización es perfecta,  casi perfecta y los trasvases de información muy clásicos pero muy eficaces. No prima la inmediatez ni la rapidez en el trabajo de Convento, es más importante la discreción y la eficacia. El Vaticano se mueve con mesura y tranquilidad en un álo de reflexión continua. Así parece que funciona Convento. 
Cuando me bajo en Madrid, estoy a punto de  formar parte de  Convento. Cosme, Serpico, tendrá que prepararme y gestionar mi entrada  en un  nivel de información  intermedio-alto como hombre de confianza. Atrás en Serenou queda un año de mis primeros contactos con Convento, pruebas que me hicieron y mis pequeños trabajos de   informador en una pequeña ciudad de provincias.    Ahora ya estoy a punto de ser  un miembro más de Convento y  ya estoy familiarizado  con mi nuevo nombre,   Suetonio.
…. ( continuará)
  .-       

sábado, 20 de abril de 2019

Faladoiro ( lugar no que se murmura)





A maior conquista da geringonça. 

Com a expressão gerinconça foi denominada a coalição de partidos que conseguiram o cambio em Portugal com a  queda  do governo de Passos Coelho do PSD.  Lideram e governam os socialistas com o apoio do PCP, comunistas e do Bloco de esquerdas.  A palavra gerinconça é uma expressão despectiva utilizada na lingua portuguesa que emtre outras acepções  existe  uma que tal vez seja a que melhor  calhe para o caso:  "Construção improvisada com pouca solidez". Assim foi considerada a coalição  de governo, dando-lhe, pois, nos media e na opinião pública,  poucos días de vida. As coisas  parece que correram melhor do que se prevía,  e o governo de Costa logorou  estabilidade e popularidade. No entanto o autor do artigo no jornal Diario de notícias, faz uma análise , o respeito,  sinalando de que o sucesso da geringonça não foi tanto no plano económico  com  o  controlo do  défice público aoo mesmo tempo que aumentou os salários e fez descer o paro, porque isso deveu-se à causas favoraveis da conjuntura económica global. O que o Ricardo Paes Mamede quer pôr em valor principalmente  é a parte de confiança nos políticos e na democracia que na sua visão sim conseguiu, por méritos proprios,  a geringonça. O qual acrescento eu não é pouca coisa.

"Mas as conquistas da geringonça vão muito além dos contributos que deu para a retoma económica. As democracias representativas são sistemas frágeis. Baseiam-se na confiança dos eleitores nos representantes que elegem e nos governos que daí resultam. Poucos em Portugal estarão convencidos de que os políticos são todos competentes e impolutos. No entanto, as pessoas estão hoje mais convencidas do que no passado (e bastante mais do que em países comparáveis) de que a democracia funciona, de que o governo existe para promover o bem comum e de que o parlamento cumpre o seu papel de representação da vontade dos cidadãos".

"No mundo em que vivemos, o aumento da confiança na democracia não é uma conquista menor da geringonça. Ainda que fosse só por isto, já teria valido a pena." 

Marine Le Pen, durante la entrevista realizada este martes, en su despacho.

“Hay una oportunidad para cambiar la UE por dentro, otra vía. Tomémosla”


Marine Le Pen, presidenta del Reagrupamiento Nacional, justifica el Brexit pero cree que la ola nacionalpopulista en Europa hace innecesario plantear una salida de Francia

    Noticias frescas, ha muerto un heladero, decía el chiste eterno que aprendí en mi infancia. Ya no hablamos de destruir la UE ni que Francia salga de ella. Eso si, queremos cambiarla. 
     Lo bueno es que hasta los cedros del Líbano caen, como dice la Biblia, y aquél discurso antieuropeo total, negativista parece que va entrando en el cauce suave de lo institucionalmente correcto. Le Pen se ve con posibilidades de gobernar, ve como su círculo de pensamiento crece fuertemente en toda Europa y se siente líder de un proyecto europeo y ya no habla de algo que lo franceses le recriminarían y es largarse del rollo europeo. Ello aument ahora con el Brexit si se confirma la marcha inglesa definitivamente. Es que ahora podemos liderar nosotros, Francia,  mucho mejor Europa  y si no liderarla al menos cooliderarla con Alemania y entonces las cosas se ven mucho mejor. Desde el pensamiento nacionalista francés no es lo mismo ser que liderar o lo que es lo mismo voy a estar pero solucionando mis problemas de industria y agricultura, y si no que le den.
       Dicho lo positivo queda lo negativo de la reforma que propone que me imagino que será  quitar más competencias comunes a la UE, fortalecer  el papel de cada Estado, con lo cual se pierde el príncipio  y objetivo de lo que debería ser la Unión Europea. O sea sería desandar a marchas forzadas los esfuerzos que se han hecho desde Monet y Schuman pasando por los grandes avances de  un francés Jacques Delors. El tiempo dirá pero como diríaos aquí, a cousa non me cheira ben.

Virtual Tour of Notre-Dame de Paris

Depois de que o lume fizera estragos históricos, tal vez seja um bom momento para ver um pouco do que alí havía. Pedras embrulhadas em Séculos de factos históricos. 

      O mundo muda nas suas formas, ainda que sejamos mais iguais os nosos antiguos do que nós pensamos, embora só as catedrais permanecem como labaredas visíveis de recordos impertérritos que nos recordam o pasado medieval ou seja o passado mais pertinho de onde emana a nossa cultura europeia.

miércoles, 17 de abril de 2019

A Enciclopedia (L’Encyclopédie) , e o retrato de Galicia. .


“Os galegos son amantes do seu país, bos soldados e excelentes mariñeiros”  
(1782).


Romería galega nun gravado do século XIX.

    Autor Eduardo Rolland

A Enciclopedia (L’Encyclopédie) é un fito na historia da Humanidade. Este colosal monumento editorial foi publicado entre 1751 e 1772 baixo a dirección de Diderot e d´Alembert. E nela colaboraron os grandes pensadores do seu tempo: Montesquieu, Rousseau, Voltaire… Concibida como un ‘Dicionario razoado das ciencias, das artes e dos oficios’, non era unha idea orixinal: 23 anos antes aparecera en Inglaterra a ‘Cyclopaedia’. Pero non pode compararse pola ambición e o empeño dunha obra formidable: a francesa tivo 17 volumes de texto, outros 11 volumes de láminas e catro suplementos. En total 72.999 artigos, que chegaron a abarcar uns 20 millóns de palabras con 2.885 ilustracións.


Un dos seus últimos editores foi Charles-Joseph Panckoucke, que lle engadiu catro novos tomos. Para, posteriormente, crear outra enciclopedia monumental propia: a Enciclopedia Metódica, que compilaba o saber da Humanidade agrupado por temas. Comezou a publicarse en 1782 e rematou, xa baixo a dirección da súa filla, en 1832 cun total de 166 volumes.
    
Como a de Diderot e d´Alembert, a Enciclopedia Metódica, coas súas ideas científicas, liberais e laicas, supuxo unha conmoción que a enfrontou ao poder da súa época. E tivo tamén que editarse ás veces na clandestinidade. Aínda así, chegou a España, onde estivo en principio prohibida pola Inquisición.
Os tomos de xeografía mundial supoñen unha obra titánica. E neles atopamos referencias a Galicia. Con algúns tipismos sorprendentes para o lector de hoxe: “Os galegos son en xeral de mediana estatura, robustos, esforzados, traballadores, sufridos, sobrios e económicos, fieis aos seus soberanos; amantes do seu país e tenaces en conservar os seus costumes; son bos soldados e excelentes mariñeiros, e teñen moita disposición para o estudo, pois son reflexivos e saben reter o que unha vez aprenden”.

Tamén asombra a descrición das galegas: “As súas mulleres son agraciadas, festivas, agasalladoras, moi inclinadas ao baile e ás cancións propias do país, e particularmente na costa das provincias meridionais, conservan fermosa cor e cute moi fina”.
Os enciclopedistas franceses definen o clima de Galicia: “frío e chuvioso na parte do Norte, amornado no centro, e quente (ás veces con exceso) nos vales que caen ao Mediodía, atopándose xeralmente a súa costa exposta á incomodidade dos impetuosos ventos que carrexan densas e nocivas néboas”.
Hai máis de dous séculos, o país ten vales vizosos, que producen “trigo e cebada, fabas, garavanzos, chícharos, millo, patacas, viño, liño e algún aceite nas ribeiras dos ríos Sil, Quiroga e Miño, e nalgúns vales das provincias de Ourense e Tui, sen que tampouco lles falte algunha seda, que puidese aumentarse considerablemente nos vales de Monforte e Manzaneda de Trives“. A mención ao aceite desmente a crenza de que non existían xa oliveiras en Galicia a partires dos Reis Católicos.


Mapa francés de Galicia no século XVIII

“A colleita de castaña é abundantísima, e particularmente nos fondos vales por onde corren os ríos. Hai froitas de todas as especies, e de exquisito gusto, sen que falten as máis delicadas, como son laranxas doces e agres, limóns e cidras, que noutro tempo formaban parte dun ramo de comercio que agora pasou ao veciño Reyno de Portugal. Os legumes son dos máis finos e os nabos de extraordinario tamaño”, apuntan os autores da primeira Enciclopedia, previa á Revolución Francesa.
Como é lóxico, os montes galegos están libres de piñeiros e eucaliptos. “Hai carballos, castiñeiros, nogueiras, cerdeiras, bidueiros, érbedos, acivros… e algunhas aciñeiras, lentiscos e faias. Nas ribeiras dos ríos: chopos, salgueiros, amieiros e abeleiras”. Abunda tamén o toxo, “sen que falte variedade de herbas medicinais, de que están cubertos os seus montes e cañadas”.
Por estas paisaxes dunha Galicia virxe, pasea o oso e deixa a súa pegada o lobo, ademais do ‘lobo cerval’, que non é outra especie que o lince boreal. Nos ríos tampouco hai encoros e abundan “xeralmente de troitas, anguías e peixes, e nas súas bocas e rías de salmóns, reos, múxeles e lampreas”.
O mar xa é unha fonte de alimentación de primeira orde. “Nos mares que rodean a costa de Galicia péscanse igualmente case todas as especies coñecidas de peixes, e amphibios, pero con abundancia de congros, abadexos, pescadas,, raias e polbos, que se despachan dentro e fóra do país, salgados e curados, pero sobre todos é tan abundante e delicada a sardiña desta costa, que conducida aos países máis distantes, forma un dos principais ramos do comercio dos seus habitantes”.
ampouco era estraño, hai dous séculos, toparse cos grandes mamíferos mariños: “aínda que non tantas como noutro tempo, aínda se deixan ver de cando en cando algunhas baleas, e outros cetáceos, e moitas bandadas de toniñas e golfiños”.
Galicia conta con sete provincias e 101 vilas. A cidade máis grande é a finais do século XVIII a de Ferrol, seguida de Santiago de Compostela.


Charles-Joseph_Panckoucke.

“O alimento ordinario do Pobo Galego é no interior do país o pan de centeo, as castañas, nabos e as carnes salgadas e chacinas. Na costa, o pan de millo só ou mesturado con centeo, as fabas, a sardiña e os mariscos, e todo xénero de legumes. A bebida ordinaria é a auga, ben que nas súas festas e romarías non escasea o viño e os licores”.

Os herdeiros de Diderot e D´Alembert teñen boas palabras para a nobreza. “A nobreza gallega (que na súa maior parte vive polo común nas súas casas de campo) é agasalladora e hospitalaria cos forasteiros, e ama a sociedade e a diversión. Ten bastante cultura e aptitude para o estudo, e aínda para as ciencias exactas, como o acreditan varios oficiais empregados no exército e a mariña”.

E permítense algúns apuntamentos sobre a historia galega, destacando (dun xeito algo pintoresco) que foi o primeiro reino en constituírse. “Os suevos formaron en Galicia ‘o primeiro Reyno da Monarquía Española’ e estendendo as súas conquistas polo Oriente ata as marxes do Ebro, e dilatando o seu dominio polo Occidente ata as ribeiras do Betis, e recibiron finalmente a relixión católica pola predicación de San Martiño Dumiense“.

En definitiva, así facían o retrato de Galicia os autores da Enciclopedia. En toda Europa os seus lectores podían así informarse sobre o Finisterre europeo. E o retrato daquela obra monumental permítenos viaxar ata a Galicia de hai máis de dous séculos.







sábado, 6 de abril de 2019

Cuando fui Suetonio. I

Escrever é esquecer. A literatura é a forma mais divertida de olvidar a vida (Fernando Pessoa)



Aquí unos extractos de   unos escritos sin editar llamados :  "Cuando fui Suetonio". Historia de alguien,célibe y agente secreto  de una Organización mundial, muy célibe y muy secreta, ligada a intereses muy vaticanistas. 

 Capítulo II.   Capítulo III.

 Introito 
León . Abril 2017
    Un día recibí un email  sorpresivo. Un antiguo amigo, me escribía y me mandaba un archivo con unos escritos que narran hechos personales , titulados  "Cuando fui Suetonio". Quien me remitía esto era mi amigo de la infancia y de internado, en el seminario salesiano  de  Cambados,  Carlo Andai Amodo. Nos habíamos conocido y convivido en  Cambados con los padres Salesianos. Aquellos años oscuros y de despertares sociales y cambios  que eran la década de los setenta nos dejó marcados más allá de lo mucho que nos aporto a la vida. Sea como fuera, había sido nuestra vida y era la mejor del mundo. Allí en Cambados, a medida que  el tiempo nos iba haciendo mozos nos fuimos desgajando unos de otros,  por vicisitudes varias que iban surgiendo. Nosotros tampoco controlabamos ni teníamos medianamente programados nuestros futuros. Cada uno era de una zona de Galicia, de Asturias y León. Personal vario, predominantemente rural, de familias de origen pobre como el ochenta por ciento de la población de la época, pero que empezaba a emerger social y económicamente. Nosotros eramos la divisa,  en muchos casos de sagas familiares, que por primera vez en su historia tenían a alguno de los suyos, dedicado al estudio y no ya al trabajo de supervivencia. Como es lógico fuimos  perdiendo  el contacto a medida que iban saliendo otros horizontes, incluidos los de continuar desarrollando  la vida  eclesiástica, que en principio era el fin para el que estabamos allí, se suponía.
      El email que pongo a continuación fue  en principio  una sorpresa y  la vez  un reto   reto de emociones y aventura. Orgulloso por un lado  de que me hubiera elegido a mi para comunicar lo que quería decir. Por otro lado pensaba que tal vez me estaba utilizando y que fui lo más fácil que  encontró casualmente para contactar con alguien de la infancia, que eso mismo se lo podía haber ofrecido a otros. El caso es que con todo lo que vivió tantos años después de dejar de vernos, veinticinco concretamente, me resultaba raro  que no hubiese tenido otro contacto de confianza en su vida para depositar y hacer públicos estos escritos que parecían unas memorias. No lo pensé más, y me situé en la parte romántica de la situación, o sea quise ver que tenía que responder a un  potencial que llevaba dentro y que me habían impuesto en mi educación del colegio, y la lealtad a   las amistades  indelebles de la infancia,  que formaba parte de la educación recibida,buena y exclusiva que de  aquellos años. Educación  que parecía nos marcaba a fuego a unos con otros. Me quedé con este pensamiento positivos , y así me expresaba los suyos Carlo, por eso estoy publicando esto.

 De Carlo Andai Amodo para Manuel.  
Querido  Manuel, tal vez te sorprendas al recibir este email y el archivo adjunto. Primero saludarte, fuimos compañeros en nuestra infancia-adolescencia en el seminario en Cambados. Hace muchos años que no sabemos nada el uno del otro, pero facilidades que da la vida, por medio de las redes sociales he sabido de ti, un mundo nuevo de encuentros  que nunca imaginaríamos, nos permiten volver a retomar nuestras vidas.  No me he atrevido a ponerme en contacto contigo por razones que tal vez más tarde comprenderás, pero sé más o menos de tu vida, de tus pensamientos y tus inquietudes. Una vez más gracias a las redes, a los algoritmos, a San Google y demás corte celestial de la Internet.  Me alegro de  como te va, y te sigo a diario. 
Las nostalgias de los tiempos pasados son imborrables y nuestra vida tan estrecha en el internado más. Me hace mucha ilusión poder contactar contigo aunque sea tarde y de esta manera. Como ya te dije, te  leo en las redes y también sigo tu blog,  de bloguero aficionado. Esta afición tuya, mi antigua amistad, tu sentido de la lealtad así como tu inquietud por la información es lo que me ha animado o me anima  a darte  estos escritos  que iba a llamar memorias, pero me parecía excesivo y quise titularlo  "Cuando fui Suetonio", que son más o menos parte de lo que ha sido mi vida. Digo parte, porque el resto es interesante como la de tanta gente, pero que no están ahí. Cuando hablo como Suetonio es para dar a conocer que hice con mi vida durante quince  años arrastrado a vivir para una organización secreta muy especial. Dejé un buen puesto de funcionario público, me sumergí en un mundo nuevo, viví el vértigo de una nueva vida arrastrado a ello por nuestro amigo en común Cosme Danoz Freijedo, al que conocimos los dos, y tratamos, en  Cambados.  Nadie me obligó a ello, el riesgo, la aventura y el cambio de  una vida rutinaria y vulgar, y la amistad me empujaron a ello. No me arrepiento, porque siempre me quise a mi mismo con mis errores, pero si daría marcha atrás, si pudiera, pero son tiempos pasados.
Con lo que te mando no  busco popularidad, ni comprometerte. Sólo es necesidad. Necesidad de  que  alguien me escuche, y que con esa información haga lo que quiera.Necesito contarlo. El silencio ahoga y mata, la comunicación nos libera.  Te he elegido para ello a ti y tal vez a todos los que lean esto  algún día, si tu lo ves factible,  contarlo. Me emociona el pensar que aunque sea en futuro alguien me entienda,  y se acuerde de mis experiencias vividas.  Es humano, creo que lo entenderás.
Mi vida, ahora mismo no está segura del todo, corro peligro, tengo certezas de que  puede que en no mucho tiempo desaparezca. Cosme murió, o lo mataron,tal vez nunca lo sabré. No te diré donde estoy ahora y que hago porque  no quiero que otros con aviesas intenciones se enteren. Cuando leas a Suetonio tal vez  comprendas el porqué de mi silencio y me agradecerás que no te comprometa más. El material que te doy también es peligroso para ti, así que depende del peligro que   quieras correr, pero mi intuición me dice que  te va a poder más  la emoción  que la cautela y que algún día lo publicaras y alguien lo leerá  y lo refundirás  y así se sabrán algunas cosas que no se saben. Yo me sentiré contento, si eso ocurre, y siempre se hará más bien publicándolo que tirado en un pozo. 
Querido Manuel, decía Borges, que el silencio es la mayor venganza sobre el otro. Aunque  conozcas sólo tu lo que cuento ya me siento libre, todo menos  el silencio. Tanto secreto, tanto dolor en solitario me ahoga, necesito el aire de los demás, como cualquier humano. Cuando leas mis escritos,  comprenderás que  esas ganas  que tiene  la gente de contarlo todo,  ha sido el objeto del trabajo de Suetonio en estos años.  El enterarme de lo que  sabe y piensa la gente  del día a día ha sido mi trabajo secreto en estos años que te cuento. Me quiero liberar de haber comercializado o trabajado en explotar el sentido noble de ser humano para que sea utilizado por intereses que nunca pude saber cuales eran. Como si quisiera devolver a los demás parte de su intimidad y pedirles perdón.
 ¿Y porqué el nombre de Suetonio?. Supongo te habrás ya preguntado. Suetonio era  el alias por el que me conocían en  el trabajo  de la organización a la que pertenecí y que al leer los escritos entenderás un poco más de que va. Es lógico que sea yo con ese nombre que cuente lo que pasó, cuando me llamaban Suetonio. Pero el nombre no fue de todo al azar, tiene que ver con nuestros recuerdos de estudiantes de bachillerato. A la hora de buscar un nombre me acordé de D. Wenceslao y sus clases de latín. De aquel hombre ilustrado y ya muy moderno, aprendimos mucho,  ¿ Te acuerdas?. Nos hablaban casi en latín, acababa de venir de Roma  de la Universidad. Nos enseñaba a pensar críticamente, nos decía cosas que nunca habíamos oído, nos hacía ver la televisión y los periódicos con pensamiento crítico.  En el fondo  de una manera muy especial nos ponía contra el Régimen. D. Wenceslao era una persona maravillosa, una joya en aquél mundo cerrado, antiguo y pétreo. Una suerte para nosotros. Que recuerdos más maravillosos de aquellas clases y del ambiente que creaba a su alrededor. Era también entrenador de basket, algo que se estaba iniciando aún, pero él ya iba adelantándose a su tiempo. D. Wenceslao una vez nos citó  en clase al historiador y biógrafo romano, Suetonio. Y nos lo  presentó y nos habló de él , pues como el hacía y comunicaba, que al final hacías tuyo para siempre el personaje, su historia. Su nombre completo era Gayo Suetonio Tranquilo y fue un historiador y biógrafo romano durante los imperios de Trajano y Adriano. 
  Querido amigo, termino ya, te agradezco mucho,  el que me recibas esto. Queda en buenas manos. No te esfuerces en contestarme, no será posible, cuando lo vea oportuno me volveré a comunicar contigo y si fuera todavía más posible me gustaría verte en persona y comer, departir  y recordar viejos tiempos. 
Que disfrutes de tu ciudad, León, de la que tanto nos contabas en el colegio y de lo orgulloso que estabas  de ella. Es para mi un mito de ciudad gracias a ti. 
  Un abrazo, querido amigo. 
......





        



Conocer el cerebro para vivir mejor. Facundo Manes, neurociencia.



LA EDUCACION:
Es lo que cambia la vida de las personas. Nos hace más libres, nos aumenta la autoestima, nos permite conocer mundo y es lo que más protege nuestro cerebro.
El éxito no viene sólo de uno, viene de la gente inteligente con la que te rodeas y es el fruto de mucha gente a nuestro alrededor.
EL CONOCIMIENTO:
Hoy la sociedad está basada en el conocimiento. Hoy vivimos en la Revolución del Conocimiento. ( igual que hubo una revolución agrícola, una idustrial etc.). Lo más importante que tiene un país hoy es el cerebro de su gente. La economía, las economías, la economía global está basada en crear nuevas ideas y saber implementarlas.
Hoy los recurso naturales no son tan importantes. Lo más importante es el cerebro de los habitantes del país, ese si es un recurso natural fundamental.
ENTENDER NUESTRO CEREBRO:
Nos permite conocer el órgano más complejo del universo. Sacar como conclusión que la mejor inversión de una sociedad es la que se hace en el cerebro de sus habitantes, en su educación y formación.
EL BIENESTAR Y LA FELICIDAD:
Una faceta que nos proporciona bienestar individual es el altruismo, el ayudar a los otros. Con la salvedad que los seres humanos somos la única especie que podemos ser altruistas con lo que no vemos. Con lo que vemos delante lo compartimos con las demás especies. Nosotros podemos imaginar y ser altruistas con lo que no vemos y ello también nos da placer. Podemos ayudar a refugiados, al tercer mundo, paliar el hambre de gente que no vemos.
      El 30% de nuestro bienestar es fruto de la genética, ( antes se creía que era el 50%).

LA INTELIGENCIA COLECTIVA :
És más que la suma de las inteligencias individuales. Es algo más. Ha sido una de las causas de la evolución y progreso del hombre. Podemos hacer cosas en conjunto aprovechando los recursos de unos y otros. El trabajar en equipo produce satisfacción y bienestar a la vez que progreso.
Tes factores necesarios para conseguir el éxito del equipo:
- Altos níveles de EMPATÍA. Tanto del conocimiento como emocional. Saber cosas que hacen o le pasan a los otros, pero tener capacidad de sentir sobre esa información del otro. El saber que a un miembro del equipo le han dado un premio y a la vez sentir la alegría que siente él con ese premio.
-Que además de la figura del líder tiene que haber más voces dominantes en el equipo.
-Diversidad de género en el equipo.


PARA CONSEGUIR EL BIENESTAR :
      Es necesario  dejar claro que  nuestro cerebro es un órgano fundamentalmente social. LOS VINCULOS HUMANOS proporcionan a través de nuestro cerebro  Bienestar. Estar conectado socialmente con humanos es tan necesario para nuestro cerebro como comer para el cuerpo. Somos seres sociales. Esencialmente sociales.
       La gran ventaja de nuestro cerebro y que nos ha hecho progresar como especie es que la complejidad de nuestro cerebro se adapta a la forma de vivir humana en grupos grandes y complejos, eso fue fundamental  para que los humanos como especie nos  impusiésemos a las demás especies.
      1.- LA SOLEDAD ocasiona problema de salud. Se  conoce que el aislamiento social crónico es un factor de mortalidad importante en nuestro días. El vínculo diario con humanos, el cara a cara, incluido el vínculo humano superficial del hola y adiós es muy importante para el funcionamiento de nuestro cerebro. Este contacto humano no es sustituido por la tecnología o la relación virtual, necesitamos la relación face to face.Esta relación es la que nos da realmente bienestar.
     
      2.- Otro aspecto muy importante en esta búsqueda del bienestar que  TENER UN PROPÓSITO en la vida. Algo que exceda de uno, un sueño. Ello es muy importante para la felicidad.

      3.- EL FOCO en el presente, en lo que hacemos, o lo que podíamos entender por concentrarnos en la realidad, ocasiona momentos generales de bienestar. No es fácil, porque el ser humano tiene una cualidad que es una ventaja como especie y que consiste en imaginar. Esa imaginación nos lleva a recordar  escenarios pasados y crear escenarios futuros. Eso que es  bueno y grandioso puede ser una trampa que nos ocasiona ansiedad y estrés cuando estamos en el presente y ya estamos viendo lo que tenemos que hacer o pensando en lo que fue. No nos deja disfrutar y sacar el máximo rendimiento a la actividad presente que estamos realizando.
       Así pues un cerebro  atento es más eficaz y feliz porque nos saca del circuito de la ansiedad. Podemos  sintetizar que para alcanzar más bienestar TIENES QUE DISFRUTAR DEL PRESENTE.

      4.-  El conseguir un estado de Flow, de concentración en algo que nos gusta mucho, es positivo para el bienestar más allá de que  es cuando somos más creativos y eficaces.
       Lo que estamos llamando  estado de Flow es la situación en que nos encontramos cuando estamos enfrascados en alguna cosa que nos  gusta mucho. En ese momento el mundo desaparece, estamos focando nuestro cerebro y estamos a la par disfrutando y en plenitud. Este estado es óptimo para la creatividad y nos produce mucho bienestar.       
Hasta aquí: Minuto 16.

      5.-  Otras cosas que nos ayudan  a conseguir el Bienestar- felicidad  pueden  ser:
      El altruismo con lo que vemos y con lo que no vemos. El altruismo activa los mecanismos de recompensa del cerebro. Activa los mismos mecanismo que la cocaína. 
      El ejercicio físico, el sexo, una buena comida, una copa con amigos etc.
      El pensar en el otro o en los otros nos proporciona bienestar.
     El dinero, no está constatado que otorgue mucho bienestar. Exceptuando aquellas situaciones de ínfima pobreza que  un poco de dinero te puede dar mucho bienestar en el resto de situaciones una vez conseguido un cierto nivel de vida el dinero no cuenta como factor que otorgue bienestar.
      La edad es un factor a tener en cuenta en cuanto que todo los humanos hasta los 25 años estén donde estén tienden a ser y a sentirse felices. De los 25 as los 60  años ya es más complejo porque existen varios frentes de negocio, trabajo, familia hijos que afectan a todo esto. A partir de los 60 aumenta el bienestar normalmente, porque decrecen también las expectativas  que generarían situaciones estresantes. 



NEUROCIENCIA Y CREATIVIDAD :



           En cuanto a la creatividad debemos dejar claro que no existe porque si ese momento "eureka" mágico de una idea única y creativa. Eso no es posible. Para ello hace falta :
      -Preparación. Estudio, tiempo, educación, disciplina, años que nos dan la posibilidad no la seguridad de que en un momento pudiera  aparecer ese momento mágico. 
      -Incubación:   es necesario pensar obsesivamente una idea. 
      -Poner muchas veces el cerebro en Off o en reposo, cuando estamos sin hacer nada, vamos en el bus, etc . eso es necesario y muy importante para el cerebro. Es el momento en que que el cerebro está procesando informaciones que antes hemos recibido. 
     - Es necesario estar un  poco loco o soñador para que aparezca algo creativo. 
      -Estar preparado para el error, el fracaso, la equivocación. La sociedad, la educación, la familia etc. estigmatizan en exceso el error  y la equivocación. Es necesario equivocarse. Los grandes científicos se equivocaron mucho antes de ser creativos. 
      - El contexto en el que nos ha tocado vivir también tiene su importancia. Así vemos como en el Renacimiento se producen una gran variedad de creación o como hoy día se da en Sillicon Valle, con las nuevas tecnologías.
      -Tener en cuenta que todos tenemos un potencia de ser creativos, pero necesitamos poner las herramientas previas.
NEUROCIENCIA Y  TOMA DE DECISIONES IMPORTANTES: 
      Lo primero es pensar como decidimos. El hombre hace 30000años tenía el mismo cerebro que hoy, y sus tomas de decisiones eran rápidas, intuitivas, porque eran tomas de decisiones para sobrevivir, si no era rápido al disparar a una sombra la posibilidad de que un oso lo matara era grande. 
      Antes de hablar sobre ello debemos dejar claros dos princípios al respecto:
      -  Para el hombre es más importante sobrevivir que la verdad. 
      -  Para el hombre es más importante pertenecer a una tribu a un grupo humano que la verdad. 
       Es importante eso para ver como nos desenvolvemos. Vamos por la vida moviéndonos en un mundo ambiguo con nuestros esquemas mentales personales y vamos buscando aquello en lo que coincidimos en lo que nosotros pensamos  y vamos ignorando aquello con lo que no coincidimos.    
       O sea no utilizamos un sistema racional, lógico, analítico de búsqueda de la verdad. Ese sistema desgasta el cerebro y consume energía. Por otro lado en el noventa por ciento de los casos utilizamos un sistema automático de nuestro cerebro basado en nuestra experiencia en aprendizajes y emociones que realizamos casi sin pensar. Las cosas con las que no coindicimos las olvidamos más rápido. 
      No podríamos vivir en modo racional  porque nuestros recursos cognitivos son limitados. 
      Al hilo de esto la neurociencia no da respuesta al dilema eterno de si existe o no el libre albedrio. Hoy día hay pensadores que dan a ello respuestas variadas. Es evidente que el contexto en que nos movemos influye en gran medida en nuestra toma de decisiones. Varios nobeles de economía  defienden que nuestras decisiones son engañosas, creyendo que forman parte del libro albedrío aunque en realidad están motivadas por el contexto y en gran parte inducidas por publicidad etc. 

NEUROCIENCIA Y  MEMORIA: 

       En primer lugar debemos decir que no hay una caja específica en el cerebro para la memoria y los recuerdos. El cerebro trabaja en red y todo forma parte del proceso de la memoria. 
      Debemos decir que hay varios tipos de memoria. Una EPISÓDICA, entendiendo por tal  la del donde y cuando de hechos diarios o de sucesos y experiencias. La SEMÁNTICA que nos sirve para dar nombre a las cosas y que no sabemos cuando aprendimos cada uno de esos nombres o esas definiciones. La basada en la EXPERIENCIA, que es la memoria de los hábitos, que nos permite realizar cosas constantemente sin pensar gasto energético, como andar en bicicleta etc. La memoria ONLINE que utilizamos por un poco tiempo y después la borramos, como el caso de que te dan un ajo, de corta duración. 
      Ahondando más en el concepto viene muy bien  la frase de García Márquez: "la vida no es lo que vivimos sino como recordamos lo que hemos vivido".  ¿Que quiere esto decir ?. Que la memoria es evocación, en parte es un acto creativo de nuestra mente que continuamente van trabajando en los hechos recordados y los va perfeccionando o moldeando de tal modo que la memoria de aquellos años son como fue la última evocación que hemos hecho de ellos, ya no nos trasladamos exactamente a ellos sino que los vamos contando a través de los recuerdos que vamos haciendo de ellos. Estamos reconstruyendo los hechos. Para nosotros son como los recordamos tal como los hemos vivido. 
     Es necesario olvidar para captar nuevas memorias no podríamos vivir recordando todo, seríamos prisioneros del recuerdo. Tenemos tendencia a acordarnos más de aquello que tiene relación con las emociones. 
      Con el tiempo se va perdiendo memoria, especialmente los nombres, ya que es difícil unirlos a emociones, pero eso no tiene que ver nada con el Alzheimer ya que incluso personas más jovenes pueden tener pérdidas de memoria por estrés, falta de ánimo, falta de atención normalmente etc. 

COMO PODEMOS MANTENER EN FORMA NUESTRO CEREBRO. 
      1.- Somos sociales. Tenemos que estar conectados con vínculos humanos. No aislarse. Los vínculos con otras personas protegen nuestro cerebro. 
      2.- Optimismo. 
      3.- Ejercicio físico. La actividad física, el deporte, aumenta el ánimo, la creatividad, aumenta nuevas conexiones cerebrales. 
      4.- Mente activa. No sólo con lo que sabemos. Sino aprender cosas nuevas. Un idioma, Un instrumento. No se puede jubilar uno en la vida tener pasiones y estar activo.    
      5.- Buena dieta y alimentación. Frutas, verduras, omega 3. 
     6.- Manejar el estres y las dificultades en la vida. La realidad nosotros no la podemos cambiar, pero si  el modo  como reaccionamos ante esa realidad. 
      Hoy sabemos que la manera en que pensamos determina la manera en que sentimos. Es decir si yo pienso que estuve  bien en una charla con gente  y que no se aburrieron( forma de pensar), eso me va a hacer sentir bien  ( forma de sentir). Y en el caso contrario  produzca al revés mal para mi cerebro. 
      Uno realmente crea la realidad. Por eso debemos crearla de forma positiva para enfrentarnos al estres. 
      7.- Dormir bien. El sueño es salud. Ayuda a ser más inmunes, protege la memoria, es necesario para el funcionamiento normal del cerebro. 
LOS PREJUICIOS SOBRE LOS OTROS. 

      Los prejuicios sobre los otros, aquellos que  no pertenecen a nuestra identidad, a nuestra tribu, están arraigados profunda e inconscientemente en  nuestro cerebro y son difíciles de erradicar. En esa creación desde niños de esquemas mentales y egos vamos creando esquemas primarios sobre nuestra tribu, nuestra identidad.  Es difícil de erradicar porque si alguien te quiere convencer de lo contrario a tu pensamiento lo tiene difícil porque tu te vas a defender como un ataque a tu identidad, que es un prejuicio que tienes interiorizado y muy fuerte. Hoy nos encontramos con una defensa natural de la tribu y un mundo global y el contacto con el diferente sobre el que tenemos prejuicios. ¿Como progresar o resolver esto ?. Sólo hay una solución y es la EMPATIA. Esta tiene que ser la palabra del futuro de la humanidad, Educarnos en saber que es el otro y como siente el otro. Es la clave del futuro. 

COMO PROGRESAR EN EL APRENDIZAJE DE LA EDUCACIÓN. 
      Para aprender mejor en la infancia valen las recetas que dimos para mantener en forma nuestro cerebro. Buena nutrición, luchar contra el estres crónico y la ansiedad. Hacer ejercicio físico que baja la ansiedad, aumenta la creatividad. Dormir Bien. Involucrarse en el aprendizaje por parte del alumno, con debates, opiniones etc. No aprender todo de golpe, hacerlo en intervalos. Realizar una autoevaluación personal sobre como aprendo. Jugar. 
     Al respecto tenemos que reinventar el papel del docente. Reinventarlo y potenciarlo es importantísimo, ya que nadie va a suplir el contacto humano que significa. Ahora  bien  el docente de hoy ya no es un transmisor del conocimiento. Hoy el conocimiento lo tiene a mano el chico, lo que hay que saber es enseñarle que hacer con ese conocimiento, como conseguir trabajar en equipo para demostrar que se consigue el éxito consiguiendo una memoria colectiva etc. 

     Conclusión. 
    Vivimos en la era del conocimiento. La mejor inversión es invertir en el cerebro de los ciudadanos através de la educación, la empatía, el afecto. Creer o remover los obstáculos para que la meritocracia sea real en nuestra sociedad y que un  niño pueda creer que si estudia mucho, trabaja, es honesto, tiene empatía, es altruista, le va a ir mejor en la vida.