Mostrando entradas con la etiqueta 25 abril. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta 25 abril. Mostrar todas las entradas

viernes, 7 de enero de 2022

25 de abril. O Salgueiro Maia, quando lhe dei a missão....

  

O Salgueiro Maia, quando lhe dei a missão, avisou-me de que os soldados só tinham uma semana de recruta, não sabiam dar tiros. Disse-lhe, não faz mal, a tua coluna vai ser a coluna isco, traz a maior quantidade de material de combate que puderes, Chaimites, M47, Panhares, MBR, os soldados de capacete, metralhadoras e espingardas automáticas, munições, tudo. Quem vai opor-se a uma coluna dessas? Ninguém sabe que os soldados não sabem disparar. Vais à 2ª Circular, fazes o Campo Grande, Pequeno, Avenida da República, Saldanha, Marquês, Restauradores, Rossio, e montas o arraial todo no Terreiro do Paço. Ficas à espera. Se por acaso estiver o ministro do Exército no gabinete, vais prendê-lo. E vão lá todos ter contigo, a GNR, a PSP, a PIDE, a Legião, e a Cavalaria 7 e Lanceiros 2, se não apanharmos os oficiais antes.

O Movimento correu riscos muito grandes. eu não tinha bem a noção do inimigo, não tinha sido feito nenhum estudo de situação. A GNR tinha acabado de receber 25 viaturas-choque.
...) O Silva Pais diz-lhe que (...) o melhor é ir para o comando da GNR no Carmo. Fiquei a saber onde estava o Marcello. Às 5h30, o Salgueiro Maia diz-me, via rádio, que precisa de um oficial superior lá. Porque o ministro do Exército está no gabinete, tudo isto em código. Óptimo, vai prendê-lo. E ele diz-me, não posso, porque o Regulamento Militar diz que um oficial-general só pode ser detido por uma patente mínima de major e eu sou capitão. Que raio, no meio de uma revolução vem-me com isto. Mandei-lhe o tenente-coronel Correia de Campos. 

O Jaime Neves estava no posto de comando com missões não cumpridas e pediu-me para ir também. Quando lá chegaram, o general Andrade e Silva já se tinha pirado pelo buraco que tinha mandado abrir pela Polícia Militar, que lhe fazia a segurança. Abriram o buraco com as lanças expostas no museu. Piraram-se numa viatura civil para a Calçada da Ajuda, Lanceiros 2.

Às 11 da manhã, o Salgueiro Maia pede-me outra missão porque o Terreiro do Paço estava cheio de gente que subia pelos carros de combate, perdia-se o controlo. Disse-lhe, Charlie 8 reorganiza a coluna e abandona a missão, sobe ao Carmo e cerca o comando-geral da GNR porque o coelho está na toca. O indicativo do Marcello era Coelho.  

Com o cerco montado, às 12h30 resolvo fazer um ultimato ao comandante da GNR, Ângelo Ferrari, que tinha sido meu professor na Academia Militar. Digo-lhe que falo do Posto de Comando do Movimento das Forças Armadas. Ele chama-me camarada e eu digo que não me chame isso porque não somos camaradas. Estamos em trincheiras opostas. Dou-lhe 15 minutos para abrir o portão do Largo do Carmo e deixar sair o Marcello. Ele diz que o Marcello não está lá. 


Desliguei e contactei o Salgueiro Maia. Charlie 8, fiz um ultimato. Se não acontecer nada dentro de 15 minutos, preparas as metralhadoras e vais partir os vidros das janelas do 1º andar. 

E o Salgueiro Maia diz-me, isso é despesa, depois quem é que paga isso? Não te preocupes, alguém há-de pagar. 

Passado um quarto de hora, ele hesita ainda. 

E eu, quero ouvir essa rajada, quero ouvir os vidros a partir, vamos embora! 

Até que ouvi estralejar, os vidros a partirem. 

Hoje sei, através de um livro do major Nuno Andrade, oficial da GNR que estava lá, que aquilo foi decisivo para a rendição do Marcello. 
Antes já havia uma tensão monstra, com o megafone do Salgueiro Maia e o aparato. O Marcello telefona para casa do Spínola para se render. 

Os únicos tiros disparados por nós foram esses. 

Quando o Spínola me pergunta o que fazer com o Professor Marcello Caetano, disse-lhe para combinar com o Salgueiro Maia, tínhamos um Dakota no aeroporto para o levar, com o Tomás, para a Madeira.


(...)

Salgueiro Maia fala sobre a rendição de Marcello Caetano


 

 

lunes, 13 de septiembre de 2021

OTELO SARAIVA DE CARVALHO.

 El buen pueblo portugués, una película-homenaje póstumo a Otelo Saraiva de  Carvalho | mpr21

 Murió el capitán de Abril: Otelo Saraiva de Carvalho - LoQueSomosMurió Otelo Saraiva de Carvalho, estratega de la Revolución de los Claveles  en Portugal

Fonte. Tempos novos. Luis Álvarez Pousa.

Era o 26 de abril de 1974. Na frontera de Tui, onde antes había gardiñas, agora están os militares. Un deles, observando a miña condición de xornalista, simplificou a tramitación burocrática doutras veces cunha surrisa de complicidade. As noticias eran confusas, pero algo de grande alcance político estaba a suceder en Portugal. Eu habería de valorar os acontecementos desde o norte do país. Aquela responsabilidade profesional, que me encomendara o director de La Voz de Galicia, ía ser un bautismo para min, que viña de estrearme no oficio. Todo se desbordou, e foi imposible substraerme a esa atmósfera de rebelión liberadora que palpei durante tres días seguidos, sen durmir, polas rúas de Oporto. Pero quen demonios estaba detrás daquel esquerdoso golpe militar no Portugal da miseria abastecida, no Portugal da raia seca que eu tantas veces descubrira de neno? O capitán Antonio Delgado Fonseca, un dos douscentos conspiradores, non mo quixo desvelar. Foi no interior da Dirección Geral de Segurança, pouco despois da rendición dos pides que a defendían, cando oín o seu nome por vez primeira. Chegoume na confidencia dun xornalista portugués, o Viale Moutinho, que militaba clandestinamente no Partido Comunista: “O Otelo é o que está á cabeza”.

        Pasaron quince anos. Xa morreu o amigo Zeca, a voz da amencida. A súa canción, esa Grándola, vila morena que estragara tódalas cremalleiras da represión, escóitase agora nas fonotecas, porque en Radio Renacença están de moda outras músicas. Iso si, queda na memoria cívica e cultural de cantos vivimos aquel 25 de Abril como un trompetazo de furia democrática. Moitos aventamos desde aquel día a caída de tódolos muros. Agora vén de ser derrubado o de Berlín. Xusto aos poucos días en que me atopo con Otelo Saraiva de Carvalho, a cabeza e mais o corazón daquela revolución vermella.

       Durante cinco anos, tódolos intentos xornalísticos acababan sempre ás portas dun cárcere militar. Agora está en liberdade, pero segue sometido a sospeita. Escoiteino no Clube Alén Nós, en Santiago. A súa tese cuase libertaria sobre o poder, sen partidos políticos intermediarios, péchase en si mesma. Porén, á marxe do discurso sobre a democracia directa e autoxestionaria, segue a ter unha grande forza de seducción. A súa presenza resultou emotiva para os asistentes que navegaron nas esperanzadoras augas do 68, o mesmo que para os mozos que buscaban nas súas palabras un antídoto contra dos naufraxios contemporáneos. Quedamos para o día seguinte. Foi longa a conversa.

Chegou a esa alternativa política a través dun deserto persoal. A súa proposta ideolóxica quedara en minoría na confrontación a que deseguida se viu abocado o Movemento das Forzas Armadas (FMA). E sufriu a soedade na que o deixaron os oficiais que un día de abril lle confiaran o mando da revolución no cuartel da Pontinha. Chegou, ademais,  a esa alternativa política despois de fracasar no proceso electoral do 80, cando encabezou a Fronte de Unidade Popular, co que tentaba respaldar o seu Proxecto Global, un plan de defensa da revolución fronte a calquera ameaza de golpe fascista. Agora vén de estar nunha fría prisión militar. Quen acadara a responsabilidade do Comando Operacional do Continente (COPCON), o cerebro dun acontecemento que asombrou a todo o mundo, fora detido e condenado a quince anos de cárcere, acusado de dirixir un grupo terrorista, o denominado Forzas Populares 25 de Abril. “Cando apareceu este grupo -afirma na súa defensa- o meu partido fixo un comunicado en contra, aínda que máis tarde descubrín que algúns militantes do FUP tiñan relación con el”. As presións de numerosas personalidades europeas forzaron a súa recente excarcelación.

 

Otelo segue a ser, paradoxalmente coa importancia do seu papel histórico, un cidadán sometido a toda sospeita. Responde iso á ingratitude dunha historia ainda sen perspectiva suficiente? Ou, por máis que resulte máis duro pensalo e dicilo, acaso é o sinal máis evidente dun fracaso?

Eu non son un fracasado. Pola contra, síntome completamente realizado. Un dos meus grandes soños de xuventude foi sempre o de axudar a derrubar a dictadura fascista que había no meu país. Conseguín levalo a cabo o 25 de Abril.

Como explicar entón que o principal actor da revoluçao dos cravos acabase poucos anos despois nunha prisión do Estado?

Imos ver. Hai dúas cousas diferentes. Síntome realizado porque os dous obxectivos que presidiron a constitución do MFA ficaron consubstanciados no que demos en chamar os “tres D”: a democratización do país, a descolonización e o desenvolvemento socioeconómico. Agora mesmo funcionan as institucións, está feita a descolonización, e todo o demais está en marcha. Cumpliuse así o meu soño. Outra cousa é o que significou para min o proceso que seguiu. Eu quixen ir máis aló da simple revolución burguesa, que é ao que chegou o MFA.

Tanto arriscou?

Arrisquei moito no camiño de conseguir unha revolución socialista. Quen asume unha postura revolucionaria, nun proceso de transformación coma o quesignificou aquel acontecemento do 25 de Abril, sabe a que se arrisca. A condena dos anos de prisión que teño sobre min, baixo a acusación de ser fundador e dirixente das Forzas Populares 25 de Abril, hai que entendela como unha consecuencia de haber asumido esa postura. Despois de pasar cinco anos detido, sigo a pensar da mesma maneira. Non me sinto nada afectado psicoloxicamente por iso. Non tiñan razón.

Por que ese empeño, entón, en facer que Otelo apareza ante a opinión pública como un subversivo?

Esa é a pregunta que se fai moita xente. Aceptando que a miña acción foi decisiva para a democracia, como o ten recoñecido o mesmo Presidente da Repúbica, por que se me somete a un proceso de eliminación política, presentándome como un subversivo. A resposta está no posicionamento que eu manteño durante o proceso revolucionario. Acabo por distanciarme ideoloxicamente dos compañeiros das forzas armadas cos que estiven no Conselho da Revoluçao. Eu defendo que é preciso ir máis aló dun sistema democrático baseado nunha burguesía representativa. Considéranme perigoso. E tentan eliminarme do panaorama político/representativo que eu puña en cuestión. Necesitaban destruir esa figura.

Sentiuse traizoado polos oficiais que o seguirán o 25 de Abril?

Os oficiais do FMA eran progresistas, pero non revolucionarios. E teño que confesar que nun principio eu estaba tamén nese grupo. Despois distancieime, porque eles nunca chegaron a pensar como pensei eu que eran os traballadores os que deberían asumir o poder para construir de facto unha sociedade socialista. Eu acabei por defender esa ideoloxía.

Produciuse unha reacción de autodefensa, ou pensa que hai outros factores que frean o proceso no que vostede, como líder e cabeza do sector progresista das Forzas Armadas, se compromete?

Prodúcese esa autodefensa no momento en que os EE.UU. presionan sobre Portugal. Tamén hai que dicilo: esa reacción aparece cando outros países europeos presionan sobre os partidos políticos portugueses. Eles á súa vez presionan sobre os membros do MFA e sobre o Conselho da Revoluçao, conseguindo así trabar o camiño que ao meu entender sería modélico en Europa se chegara a completarse. Entro así na categoría dos elementos subversivos contra as democracias occidentais. Había que eliminar da rúa a quen mantiña o carisma popular intacto.

Non ten a sensación de ter sido utilizado por uns e por outros?

(Ri con ganas) Recoñezo que teño unha forte dose de inxenuidade. Ás veces sinto a tentación de analizar os acontecementos desde esa perspectiva persoal. Porque non consigo crer que as persoas que se achegan a min para exponerme un problema, ou para darme un consello, ou para darme alentos, poidan ter a tentación de perxudicarme.Eu creo en toda a xente. Quizais sexa o que me ten calificado desde fóra como un inxenuo. Pode ue eu fose utilizado. Sei que tiven cabo de min, no mesmo COPCON eque eu comandei, xente que foi colocada para vixiarme. Non sei…

Por que cita expresamente ao Partido Comunista Portugués cando analiza ese proceso da súa exclusión política, e incluso cando busca culpables da súa detención e da súa prisión? Ten probas?

As presións ás que aludín fixeron efecto nos partidos progresistas, tanto no PCP como no Partido Socialista, e xa non digamos no Partido Socialdemócrata. Teño daros que me levan a pensar que é a dirección do PCP a que induce a miña detención. Non podo afirmalo rotundamente, porque non teño as probas definitivas. Só indicios moi fortes que me levan a concluir que a dirección comunista produce as condicións para que eu teña que pasar cinco anos no cárcere.

De que indicios fala?

A experiencia persoal durante o meu proceso, en primeiro lugar, Unha das faccións que teñen peso específico na policía xudicial portuguesa é a que está integrada por xente próxima ao PC. O mesmo delegado do Procurador da República que sumiu a dirección da investigación sobre o FP 25 de Abril é militante do Partido Comunista. Rodeouse de inspectores e axentes do PC. Eles foron os que durante os interrogatorios forzaron a máquina para agarrar calquera cousa que xustificara lanzar tódalas sospeiras sobre min. Ademais, teño un vello contencioso co PC, que vén do proceso revolucionario, cando lle quitaba a razón sobre o grao de participación dos traballadores para darlla a outros grupos de esquerda. E nas eleccións do 76 para a presidencia da República eu conseguín deixar a moita distanci de votos ao candidato comunista.

A través de quen enterveñen os EE.UU. en Portugal?

Os EE.UU. avivan a súa presenza en Portugal a partir do conflito que houbo o 11 de marzo de 1975. A persoa que vai representar esa presenza é o embaixador Carduci. Tivo unha grande influencia política sobre Portugal. Desñois apareceu como Secretario de Defensa con Reagan, e foi o momento en que puido impoñer determinadas condicións a cambio de apoios. Otelo Saraiva é un perigo para a administración Reagan. Hai que denostalo públicamente, e para iso hai que demostrar que é fundador e dirixente terrorista.

Tivo con Carduci algún contencioso persoal?

Todos recordan en Portugal aquela guerra entablada entre Carduci e Otelo a raíz da intentona contrarrevolucionaria do 11 de marzo do 75. Atribuíralle a responsabilidade a través da radio cando dixen que, de ser eu o primeiro ministro portugués, houbéralle dado ao embaixador norteamericano un prazo de 48 horas para abandonar o país.

Recoñeza, sen embargo, que vostede vén realizando declaración que xustifican a loita armada que asumen algúns grupos como o IRA ou a ETA. Na conferencia que pronunciou no Clube Alén Nós dixo que tiña un grande respeto pola loita armada de determinados grupos…Como delimita vostede ese respeto?

Eu teño moito respeto pola loita armada que manteñen algúns grupos de liberación. Falando en términos de ideoloxía política, é o último estadio posible, o último recurso que utiliza un pobo cando ten motivacións tan fondas como a necesidade de conquerir a liberdade e a independencia. Este é o caso do IRA, que leva moitos anos loitando contra o colonialismo británico de Irlanda do Norte. Quedan atrás centos de mártires, centos de mortos, de presos e de torturas nos cárceres ingleses. Esta capacidade de coraxe e de sufrimento representa algo moi importante para min. Non se pode identificar por iso ao IRA cos terroristas. A súa é unha loita aberta entre o Exército Republicano Irlandés e as Forzas Armadas inglesas.

Considerando que hai en España un mapa autonómico que lle permite un determinado grao de autogoberno a un territorio histórico como Euskadi, entende que tamén está xustificada a pesar de todo a existencia de ETA?

Coido que o que pretenden os nacionalistas vascos é acadar a independencia, ir máis aló da autonomía. Buscan reagrupar na nación vasca as sete provincias orixinais. Non me parece que isto sexa posible a través de calquera proceso democrático, por moi avanzado que sexa, por moita apertura que ofreza o Estado que ten por centro político a Madrid. Nese sentido, eu xustificaría como último recurso a loita armada para gañar a verdadeira independencia da nación vasca. Cústame aceptar que o Estado español, reunificado desde os Reis Católicos, permita esa independencia.

Volvamos a Otelo Saraiva de Carvalho. Reparo nunha confluencia emotiva que se produce na súa biografía: a utopía que sostén un militar, por unha banda, e a imaxinación creativa dun actor frustrado, pola outra…

Bueno… (ri) Eu tampouco me considero un actor frustrado. Sería así se eu houbera sido un actor de talento e as miñas representacións fosen pateadas. Non sucedeu así. Non cheguei a ir a Nova Iorque a estudar arte dramático no Actor’s Studio que creara o Elia Kazan, como era outro dos meus grandes soños de xuventude. Pero sempre que tiven a oportunidade de actuar sobre un escenario, como sucedeu durante o periodo de formación militar, sempre acadei moito éxito… (ri de novo). Ese soño non foi posible por circunstancias familiares do momento. Pero si que foi posible en cambio conseguir facer realidade algo que os vellos antifascistas consideraban unha utopía, a de derrubar a ditadura en Portugal, e que fosen elementos das Forzas Armadas os que se atrevesen a elo, cando o exército viña sendo a cortina da orde que posuia o poder fascista. O 25 de Abril era unha utopía porque ninguén pensaba que as Forzas Armadas destruirían o réxime do que elas eran o principal soporte. As utopías, xa que logo, sempre poden rematar en realidade.

Pero non cadra ben na mentalidade dun militar…

Sei que esa é a idea que se segue a ter hoxe do militar. Os meus fillos repítenmo unha e outra vez. Sempre que defendo ou realizo algo que pode chamar a atención dentro da institución militar, eles sempre me din “oh, pai, é que ti non es un militar”. Teñen un modelo de militar que non cadra coas miñas características persoais.

E por que se fixo militar entón?

Teño que dicir antes de nada que abracei a institución militar con grande pracer e entusiasmo. Nunca me sentín frustrado por elixir esa profesión, que nun principio fora unha decisión presionada por circunstancias familiares. Paseino ben na Academia Militar. Despois tamén, cando fun instrutor militar, quizais a fase máis bonita, porque participei activamente na formación de moitos xoves. Nesa época, o analfabetismo pesaba moi gravemente no país, e eu recibía rapaces que desde os doce anos só se limitarar a andar coa aixada na man. Axudei a abrirlles os ollos, e axudei a crear conciencia neles de que había que transformar a sociedade da que procedían e á que haberían de voltar.

Teñen os exércitos profesionais posibilidade de evolución como para adaptarse a esa nova sociedade que está a xurdir? Defende a supervivencia da institución militar?

Entendo que os exércitos e as forzas armadas deberían desaparecer. A presenza dos exércitos fomenta as guerras. O momento é propicio para elo, porque vivimos nun periodo de destrución das tensións creadas polo armamentismo, e especialmente polo armamentismo nuclear. Tiveron noutro tempo a peculiaridade de provocar o desenvolvemento tecnolóxico. Pero hoxendía os exércitos xa non teñen nada que aportar nese terreo. Coido que as estruturas que teñen os exércitos non acompañan a evolución das sociedades actuais.

Quen está posibilitando, segundo Otelo Saraiva, ese novo periodo, ese momento esperanzador?

O Gorbachov, que coa perestroika puxo en cuestión todo iso. Debería haber recibido xa o premio Nobel da Paz, se é que ese premio tivese un significado real. Algúns desconfían de algo que se vén producindo tan á présa na Unión Soviética, e teiman en que iso pode rematar calquera día. Pero o sucedido nos últimos anos é de tal magnitude que, de ser así, as forzas armadas sociéticas xa houberan actuado antes derrubando a Gorvachov, o mesmo que sucederá con Cruchev cando tentara introducir tímidas reformas. Se iso non ten ocurrido ata agora, cando xa se ven na práctica as consecuencias, e velaí todo o que sucede nos países do Leste, é porque a situación é irreversible.

Os cinco anos que pasou no cárcere

Durante eses cinco anos de cárcere experimentou en vostede algún cambio especial?

Eses cinco anos foron coma un accidente na miña vida. Quen asume a súa responsabilidade histórica coma un revolucionario sabe que se expón a situación como a que eu sufrín. Non lles podía haber sucedido a algúns dos meus compañeiros do MFA que se acomodaron naquelo para o que fixeron o 25 de Abril, e por iso están asentados no poder político, ou no poder económico como o Melo Antúnes, que é representante para Europa dunha enorme construtora mundial de obras públicas. Eu, repito, fun moito máis aló desa democracia representativa na que eles se instalaron finalmente. E por iso asumin os riscos que comporta a miña postura revolucionaria. Un deses riscos foi o de ir ao cárcere.

Non obstante, a soedade síntese na pel, doe, e non só polo forzado illamento físico, tamén especialmente por sentirse abandonado, por comprobar que compañeiros de onte son hoxe cuase uns descoñecidos…

 Escoite ben unha cousa. Durante os 1.787 días de prisión nunca tiven esa sensación de soedade. Podo afirmalo categóricamente. E nunca tiven o sentimento de estar abandonado. Porque o fundamental dun ser humano é o que pasa dentro desta Caixa (sinala a súa cabeza). En espíritu, estiven sempre libre.

Que relación mantiña co exterior?

Recibía moitas cartas de adhesión, e tiña visitas diarias, que sempre me daban forza para seguir sentíndome libre. Tiña a seguridade de que fóra estaban comigo milleiros de amigos, aínda que non me escribisen nin me telefonasen, nin me visitasen. A miña certeza era o importante.

Apela vostede, como fixo recentemente en Cuba o presidente Fidel Castro, á volta do espíritu revolucionario, a prol da volta á moral socialista en Portugal. A que xentes dirixe ese chamamento?

 

Aos desencantados, que cada día son máis. A proba está nas folgas que se producen en sectores tan importantes como o dos transportes.

Tan baixa está a credibilidade política?

É a clase política portuguesa a que perdeu credibilidade. Cando os traballadores perden cada vez maior capacidade adquisitiva, os políticos súbense o seu propio salario nun 56 por cento…

Por que pensa que ese chamamento pode ser escoitado?

Porque a pesar das difamacións e das calumnias, a opinión pública sabe quen son eu. Coñécenme pola rúa e saúdanme mesmo os que non viviron conscientemente o 25 de Abril. Eu sigo a ser coerente coas ideas que defenden aos traballadores. Nunca asumiron o que de min deixeron os poderes político e xudicial.

Iso sería tanto como dicir que as capas sociais menos favorecidas teñen conciencia ideolóxica…

Todo foi dando bandazos dunha maneira tan radical, que por forza calou na xente esa sensación de inestabilidade. Por iso cada vez hai maiores posibilidades de movilización social. Aparte do desencanto porque non aumentaron as boas condicións de vida, os traballadores e a sociedade en xeral asistiron a movementos que foron durante o proceso revolucionario desde unha extrema dereita salazarista a unha extrema esquerda, e despois todo camiñou cara o centro, e agora estamos nun réxime de dereitas. Iremos gañando pequeñas batallas, seguro. Eu xa conseguin pequeñas vitorias, co conseguinte desprestixio do poder que me quixo anular política e ideoloxicamente. Por iso estou a reconquistas diante das masas populares un grande prestixio.

Pero con quen conta agora mesmo en Portugal o Otero Saraiva de Carvalho? Con quen conta para levar adiante esas vitorias das que fala?

Con centos de milleiros de persoas tal vez que hoxe están comigo… Non sei o apoio que eu teño polo país porque non teño un aparello estatístico que mo diga. Teño esa intuición, porque palpo ese apoio onde quera que vaia…

Segue vostede defendendo como alternativa política a democracia directa e autoxestionaria. Non lle parece que os últimos acontecementos van todos en contra desa tese, e non só en Portugal precisamente?

Penso que non. Compróbase nas taxas de abstención que se suceden de elección en elección. Tamén no éxito electoral de formacións non partidarias, novas formacións non encadradas nas siglas tradicionais. Esta é a explicación de que os Verdes teñan tanta aceptación. Representan unha alternativa aos partidos de sempre. Estase a caer na conta de que as democracias representativas constitúen só unha importante fase de transición cara outro estadio máis avanzado que sempre tivo inimigos destrutores ao longo da historia. Pense no caso dos soviets no 1917. Pero eu sigo a pensar que as perspectivas futuras de Rosa Luxemburgo eran correctas.

Tamén o ve posible en Portugal?

Estivo nas nosas mans o 25 de Abril. E houbera sido unha realidade se os elementos do MFA que o fixeron oubesen sido non só progresistas, senón tamén revolucionarios.

Pero agora todo vai por outros camiños. Como interpreta se non os cambios que se están a producir na Europa do Leste? Algúns coidan que esa etapa de transición á que se refería vostede dará pé como moito ao que se entende por socialdemocracia…

As transformacións que se están operando na Unión Soviética, o mesmo que nos países satélites, teñen sempre como mira o socialismo, non a entrada no capitalismo. Está por ver se o Gorbachov consigue trabarlle o camiño ao capitalismo. Polo de agora, as miras son socialistas. É importante sen dúbida que a Unión Soviética saia da ditadura dun partido comunista, saia da nomenclatura, e asuma unha apertura real, unha democratización. Sinto que non houbera asentado o socialismo real no Portugal de 1974, porque agora os países do Leste houberan copiado incluso o noso modelo.

 

As nacionalidades e o federalismo ibérico

Como encadra nesas grandes transformacións os amplos e conflitivos movementos de rebelión que se están producindo territorialmente dentro da Unión Soviética?

O desexo dalgúns pobos da Unión Soviética por conquistar de novo as súas liberdades nacionais é totalmente lexítimo. Esa loita por se liberaren do centralismo moscovita é unha das consecuencias da Perestroika. Son pobos distintos, con cultura e lingua propias, e teñen dereito a recuperar a súa identidade como nacionalidades.

Contemplou algunha vez o MFA durante a conquista do poder o problema do centralismo en Portugal? Porque, aparte das colonias, que foi un obxetivo conseguido, estaban e están os casos de Madeira, as Azores…

A descentralización do poder era un obxectivo prioritario para o MFA do 25 de Abril. A ditadura fascista centralizara o poder do imperio, que estaba nas mans de Salazar. Lisboa era Portugal, e Portugal era San Bento. Loitamos por conquistar o poder local, e coido que foi aí onde se deu unha total transformación. A respeito de Madeira e as Azores teño que dicir que nunca houbo nelas problemas importantes. Nin sequera teñen linguas diferentes, porque en Portugal existe unha única lingua. Así como en Galicia se fala a lingua da nación galega, en madeira e as Azores o que se fala é o portugués. Por outra parte, o afastamento relativo do Portugal continental facilitou que teñan unha autonomía e o seu propio goberno, cubrindo tódalas súas esixencias de descentralización.

Defendería a existencia dun federalismo ibérico?

Ese é un asunto extremadamente delicado. Non o teño esudado ben. Complicado porque s tería que xogar con países independentes e con nacionalidades e rexións que teñen estatutos de autonomía sen máis. Cando ese tema se plantea en Portugal, causa arrepíos.

Por que?

Porque diante da expresión Federalismo Ibérico hai portugueses que deseguida imaxinan que iso significa a dependencia e a ligazón a un goberno que se instale no centro da penínsua, que poidera ser Madrid. E pregúntanse: entón nós que imos ser? Acabaremos sendo a rexión portuguesa?

Unha pregunta, por certo, que se terían que facer tamén coa integración de Portugal en Europa, porque vai comportar unha perda de identidade, unha perda de autonomía económica, política, cultural…

Pero é diferente. O problema do iberismo é o de chegar a saber onde residiría a sé do poder da Federación.

A súa resposta parece moi simple…

A resposta que tería que darlle é complexa. Aparte de que habería que propiciar primeiro un reordenamento territoril en base á creación de novas nación independentes, como é o caso da nación galega, a nación vasca e a nación catalana, as diferenzas entre Portugal e o Estado español son moi grandes. O grao de desenvolvemento industrial que vostedes teñen apenas ten comparación en Portugal. Seguimos vivindo as consecuencias do isolamento cuase total ao que nos someterá o réxime de Salazar. Hoxe as diferenzas son moi fortes. O meu medo vai tamén por aí, porque sempre será Portugal un país de man barata, unha colonia, para a CEE. Isto non vai suceder con España.

A súa mensaxe política parece dirixila máis directamente a sectores intelectualizados malia ter como núcleo principal discursivo o da conquista do poder polos traballadores. De feito, foron os intelectuais lusos, e non os traballadores, os que reivindicaron a súa liberdade e mesmo a súa rehabilitación política…

Confeso que toda a miña acción ideolóxica nunca foi orientada a ter o recoñecemento dos traballadores. Sucede o mesmo agora, cando tento que se tome conciencia da necesidade de reconquistar a moral perdida.

Alguén poidera pensar que o non ter recibido expresamente a solidariedade dos traballadores se poidera deber a que se sinten instrumentalizados por vostede no seu discurso…

Nunca loiter por manterme no poder. Nunca cedín a esa ambición. Por iso a miña foi unha loita cuase suicida. Porque loitando para conseguir unha sociedade socialista, dos traballadores, actuei sempre correndo o risco de ser rexeitado por eles unha vez que conseguisen o poder. E isto por pertencer eu á clase burguesa. Ese é o espíritu que debe ter un revolucionario.

Pero é verdade que durante os cinco anos de cárcere non recibiu ningunha mostra de alento por parte dos traballadores aos que sempre defendeu?

Nunca recibin nin sequera un telegrama dalgunha comisión de traballadores. Nunca comprobei que pedisen a miña liberdade. En cambio, tiven a solidariedade de intelectuais de esquerda, dos pintores, escritores, músicos, artistas…De dentro e de fóra de Portugal. A solidariedade dos intelectuais e das xentes da cultura tomou corpo en toda Europa. Pero iso a mín non me fai cambiar de opinión. Non me interesa ceder. A miña loita seguirá sendo a loita polo poder dos traballadores.

Dóelle ese mal recordo?

Mire, aínda que me abandonasen polos seus propios intereses, eu xustifícoos…

Hai algún segredo do 25 de Abril aínda sen descubrir, ou está xa todo dito?

 Xa está todo dito. Quedan algunhas zonas escuras do proceso revolucionario. Especialmente as relacionadas co periodo que vai entre o 25 de Abril do 74 e o mes de novembro do 75. Eu sinto a responsabilidade histórica de escribir un libro sobre todos eses acontecementos.

Cal será o capítulo máis conflitivo?

O máis importante para min swerá reflexionar sobre o unto inicial do proceso revolucionario. Son os xoves oficiais das Forzas Armadas as que fixeron o pronunciamento militar, aínda que fosen algúns xenerais, os elixidos polo MFA, os que apareceron na Televisión integrando a Junta de Salvación Nacional. Non era verdade, como puido parecer daquela, que os xenerais liderasen o movemento. E quero reflexionar por que non foi posible dar o salto a un novo modelo de sociedade cando estivemos á porta de conseguilo.

Segue Otelo Saraiva de Carvalho sentíndose un militar?

Sempre lembrarei como, sendo estudante do Liceo, fun eu o único alumno que tivo como información final “non posúe a mínima vocación militar”. E sen embargo, decidín voluntariamente, aínda que motivado desde a familia, facerme militar. Así foi polo que renunciei a ir a Nova Iorque, e seguramente…(ri)… a ser outro Marlon Brando… Non me arrepinto, porque axudei a derrubar a ditadura.

Síntese máis militar ca cidadán?

Antes que militar síntome cidadán.



s”]

viernes, 26 de abril de 2019

Ontem foi 25 de abril




A imagem pode conter: 1 pessoa, em palco e a tocar um instrumento musical

  Ontem recordamos, como fazemos aquí todos los anos a Revolução dos cravos. Algunhas cousinhas que se fizeram na Galiza, além do recordo geral de todos.

    Em santiago, recordou-se o Zeca, .

   Asociación AJA que tem também um secretaria na Galiza fez varias actividades culturais na cidade. 

 

Luis Alvarez Pousa, no facebook trouxe um recordo dum livro secuestrado pela Pide que ele apanhou na Quartel da Pide en Porto no dia siguiente a Revolução.

      É um conto para nenos. 



A gravação secreta da assembleia selvagem no PREC.  

Un audio desconhecido até de agora, na que se tomaram  medidas da parte da FMA mais a esquerda contra os militares do contrgolpe. 



Teresa Salgueiro:   Com gratidão recordo os Capitães de Abril, bem como todos aqueles que lutaram, pondo em risco ou perdendo as suas vida, para que hoje sejamos livres de pensar e proclamar as nossas ideias, na sua diversidade, tendo sempre em vista a contínua construção duma sociedade que se deseja justa, solidária, criativa, igual em oportunidades para todos os seus cidadãos.

Essa responsabilidade é de todos nós, na nossa esfera de acção individual e no desempenho de uma cidadania activa.

Cada um, com a sua voz, por todos.
Um forte abraço,
Teresa

martes, 24 de abril de 2018

Vai ser 25 abril.. Vasco Gonçalves - O General No Seu Labirinto | Documentário





Era ele a falar com um tono claro, honesto, directo, humilde, a explicar o que era a revolução.

Vasco Gonçalves nació en 1921 en Lisboa, pocos años antes de la instauración de la dictadura que él mismo contribuiría a derribar.
Gonçalves era coronel de ingeniería en 1973 e integró la comisión de redacción del Movimento das Forças Armadas. Pasó a ser el elemento de enlace con Costa Gomes.
Fue miembro de la Comisón Coordinadora del MFA, pasando a ser Primer Ministro de Portugal desde el tercer al quinto gobierno tras la Revolución de los Claveles, concretamente desde julio de 1974 hasta finales de 1975, poco más de un año, pero en meses muy polémicos, que marcaron profundamente la transición portuguesa hacia la democracia.
Como Primer Ministro llevó a cabo la reforma agraria y la nacionalización de los principales medios de producción privados (bancos, seguros, transportes públicos, etc.). También impuso el salario mínimo para los funcionarios y el subsidio de vacaciones, así como el de Navidad.
Murió el 11 de junio de 2005 a los 84 años, cuando nadaba en una piscina en casa de su hermano en Almancil, aparentemente debido a un paro cardiaco.
Marxista declarado, se le consideraba próximo al Partido Comunista Portugués.








martes, 25 de abril de 2017

25 de Abril: Nunca a democracia foi tão longe em Portugal

Texto da historiadora  Raquel Varela que queda aquí colado. 








A revolução mudou profundamente o País. Alguns dos seus resultados continuam presentes na educação, na saúde, na segurança social, no lazer e espaços coletivos de quem cresceu no Portugal depois de abril. Mas a revolução não mudou de forma duradoura as relações de produção. O Estado recompôs-se, o regime equilibrou-se, e os governos sucederam-se à margem do envolvimento das pessoas, que caracterizou aquele biénio 1974-1975. Porém, essas pessoas mudaram. Quem fez a revolução, porque já cá estava, porque veio de longe trazendo na bagagem o romantismo das revoluções, porque se recusou a combater na guerra, porque exigiu definir onde ficava a creche, como estavam as contas das empresas, porque geriu o conselho diretivo, porque aprendeu o significado da democracia direta, uma democracia homem a homem, face a face, de um voto de mão erguida, nas comissões de moradores, comités de luta, terras ocupadas, comissões de trabalhadores, assembleias de soldados, reuniões gerais de trabalhadores ou estudantes. Estas pessoas não mudaram tudo. Mas ter feito a revolução mudou-as para sempre.
A história da Revolução Portuguesa, como a história de qualquer revolução, é a história do Estado e da construção de um poder paralelo a esse Estado, dos que já não conseguem governar como governavam e dos que já não aceitam ser governados da mesma forma. Este livro trata de uma parte da construção desse poder paralelo, dos que já não «querem ser governados» como eram.
Nunca na história de Portugal os trabalhadores tiveram tanta consciência de o ser e tanto orgulho em sê-lo: «Só há liberdade a sério quando houver a paz, o pão, a habitação»[1], cantava-se. Meses depois do fim da revolução – que nem todos tinham percebido que tinha acabado – ainda havia jornalistas portugueses e estrangeiros a ir às fábricas do País «à procura do socialismo», desse país da Europa ocidental que tinha inscrito na Constituição a construção de uma «sociedade sem classes».
Apesar da propalada divisão entre «o povo e os trabalhadores», agarrada por um lado a um obreirismo pueril e por outro à construção de agrupamentos socioprofissionais supostamente divididos entre aquilo que seriam trabalhadores e a pequena burguesia (o que foi instrumental na construção dos partidos e dos sindicatos), a revolução portuguesa tem como protagonistas centrais a gente-que-vive-do-trabalho[2], dos seus filhos, das suas famílias. Trabalho intelectual e manual, feminino e masculino, formado ou não.
Ao fazermos a cronologia da revolução, pela primeira vez centrada exclusivamente nas greves, manifestações e ocupações, de fábricas, empresas e casas, chegamos a uma periodização distinta sobre a Revolução de abril daquela que era até agora apresentada, e que tinha como ponto de partida as datas dos golpes e as mudanças de governos provisórios. O ângulo da análise sai, neste livro, das instituições para o campo social. Questionamos a ideia de que haveria uma simbiose entre Revolução e Estado depois do 11 de março de 1975. Colocamos como hipótese que o 11 de março de 1975 é fruto da extensão – neste livro detalhada – do controlo operário, que é muito diferente dos processos de autogestão. E que a queda do V Governo não é o fim da revolução, mas justamente o início da crise revolucionária, ou seja, o momento em que os de cima (MFA, PPD, PCP, PS, coligados ou não) deixaram de «conseguir governar», sendo que os de baixo já, desde abril de 1974, tinham mostrado «não querer ser governados». Estado e Revolução nunca estiveram juntos em 1974-1975. A Revolução construiu-se contra o Estado.
Na última década surgiram com ampla divulgação as people’s histories, depois de Howard Zinn ter tido um súbito e inesperado êxito com a sua obra A People’s History of the United States[3]Tratar-se-ia de algo diferente da clássica história social, seria algo mais como uma história dos «de baixo», como lhe chamou Hobsbawm. Howard Zinn disse que as histórias do povo seriam como «a voz do povo», a voz dos que não tiveram voz. Chris Harman, autor de A People’s History of the World[4], chamou-lhe o «arcaboiço da sociedade». Porém, dúvida que se ergue de imediato: não é o povo, todo o povo de um país? Não, as people’s histories são a história, se quiserem, do povo revolucionário, rebelde, resistente, dos que desafiam a ordem estabelecida, que em geral é uma desordem de desemprego, subnutrição, analfabetismo e ignorância, repressão aos trabalhadores, conscrição para a guerra…
Os leitores encontram nesta História do Povo na Revolução Portuguesa uma história dos resistentes, dos «sem voz», daqueles que habitualmente não ficam na história, soterrados por decretos, declarações diplomáticas, jogos de bastidores e lutas políticas. Não encontrarão aqui uma história da guerra colonial, mas a história da resistência ao trabalho forçado ou a história da resistência à guerra. Não descobrirão aqui a história da queda dos governos provisórios, mas a história do controlo operário que levou à queda da coligação que tentou governar aquele estranho povo da Ibéria que não se deixava governar, mas que estava a aprender, pela primeira vez, a governar-se a si próprio; não lerão aqui a indispensável história dos partidos políticos, mas sim a dos trabalhadores, em sentido amplo; não poderá aqui o leitor encontrar a história das relações diplomáticas – tão intensa à época –, mas estarão aqui as referências aos movimentos de solidariedade entre países feitos pelos «de baixo».
Não sejamos inocentes – uma história total, ambicionada por todos, não é só a história dos resistentes. Mas não pode ser feita sem a história dos resistentes. Dos que não aceitaram as ordens sem primeiro as contestar, discutir e votar. E assim elas deixavam de ser ordens e passavam a ser aquilo que foram em grande medida no biénio de 1974-1975: decisões coletivas sobre a forma como uma sociedade quer viver.
In História do Povo na Revolução Portuguesa (Bertrand), Raquel Varela, dezembro de 2013
[1] Canção de Sérgio Godinho.
[2] Sobre o conceito de quem-vive-do-trabalho ver Ricardo Antunes, Os Sentidos do Trabalho, Coimbra, Almedina, 2013.
[3] Zinn, Howard, A People’s History of the United States, New York, Perennial (Harper Collins), 1999.
[4] Harman, Chris, A People’s History of the World, London-Sidney, Bookmarks, 199

martes, 26 de abril de 2016

O meu 25 de Abril. Luis Alvárez Pousa.

 Luis Alvarez Pousa. Mostrou-nos vía Facebook iste  maravilhoso documento-recordo  do vivido na cidade do  Porto  no meio dos factos do 25 de abril. 
Ilusionante para todos e mais para ele por recordar anos da sua  fervença juvenil e  lembrar os momentos de jovem jornalista que está  no lugar e no momento .  
Coa  sua licença permito-me partilhar aquí. 




Un día despois do 25 de abril. Un grupo de pides decidira resistir dentro do edificio ocupado pola Dirección Geral de Seguridade. Era un dos espazos que na cidade de Oporto simbolizaba para os cidadáns a represión e a brutalidade física e moral do réxime. Foi por iso que o movemento dos capitáns o sinalou como un obxetivo a liberar. Cando á fin o destacamento de soldados que o rodeara conseguiu a rendición dos pides que o ocupaban, deixando ceibes aos presos políticos que retiñan no seu interior, o capitán que os mandaba permitiu que uns poucos xornalistas entraramos para dar testemuña do que alí dentro había. Centos de cidadáns pasaran polos seus calabozos, cuartos de tortura e zonas de brutais interrogatorios. Cando accedemos ao patio central, o que primeiro atopamos foi unha pira aínda fumegante: os pides prendéranlle lume a canto os podía comprometer. Removemos nas cinzas e aínda puiden facerme con anacos de papeis a medio queimar que contiñan transcricións de escoitas telefónicas. Consérvoos como ouro en pano. Tamén conservo dous libros que o capitán que estaba á fronte do destacamento de soldados me regalou: un deles, "Historias de crianças", relatos curtos nos que alentaban patrias liberadas, e o outro, unha crónica sobre violencia institucional en Mozambique. Formaban parte dos centos de libros, revistas e discos que a censura fora requisando e depositando nunha estancia da primeira planta dese temido edificio.Xa van alá moitos anos. Pero non deixo de revivir a mesma emoción cada 25 de abril. Non sei que sería daqueles soldados que se prestaran, felices, a deixarse fotografar con nós. Que ese recorte do xornal La Voz de Galicia para o que eu cubrira a "Revoluçao dos cravos" naquel abril portugués do 1974 sirva para poñerlles rostro.

O 25 de Abril, 25 anos depois - A Chave - TVG

domingo, 24 de abril de 2016

Vai ser 25 Abril. "Portugal 74-75" - O retrato do 25 de Abril



   Pode ser um pouco longo o video, mas para quem gostar e informar-se dos factos e situação política ante e post a Revolução dos cravos, o vídeo da uma completa informação além de ser um recopilatorio das melhores imagens reais daqueles momentos.

sábado, 23 de abril de 2016

Vai ser 25 abril. Salgueiro Maia, uma história para história. .






Ele foi quem ocupou com a sua companhia o Terreiro do Paço, os ministérios e depois no quartel do Carmo pede a rendição do primeiro Ministro  Marcelo Caetano. Foi a face mais visível da revolta dos capitães de Abril. As imagens da Lisboa ocupada são as imagens  da revolução  que ficaram  para  à historia e neste filme, do tempo contado,  brilha a figura e a  valentia do capitão Salgueiro Maia. 

      Antes de que a  nossa imagen se encontrara com Salgueiro Maia, lá , na  meia noite em Santarém no quartel de Cavaleira onde tinha o seu destino,  Salgueiro começou a escrever a historia. A  tropa, a companhia que el comandava, estava a durmir, como mandava o regulamento. Ordenou  acordar lá pelas tres da mahã. Naquelas horas, mandou  formar a companhia  e falou-lhes, olhos nos olhos  a sua tropa. O seu discurso simples e directo foi algo assim: 
       "Há estados socialistas, há estados democráticos e há o estado o que nos chegamos em Portugal. Esta noite irmos acabar com o estado o que chegamos em Portugal, quem quiser  vir que  deia um passo a frente quem não quiser vir pode ficar cá."
     Todos sem eshitar  deram o passo a frente, dando em silenço o apoio pedido pelo seu capitão. 
     Já preparadas as viaturas e o seu equipamento, a companhia inicia o percurso lento para ser delocar de  Santarém a Lisboa. Eles  antes do sôl nascer estarão a  ocupar o Terreiro do Paço e arredores. 

        Ele é  o mais puro símbolo da coragem e generosidade dos capitães de Abril. 


SALGUEIRO MAIA
Militar, capitão de Abril: 1944-1992


QUANDO TUDO ACONTECEU...
1944: Em 1 de Julho, nasce em Castelo de Vide, Fernando José Salgueiro Maia, filho de Francisco da Luz Maia, ferroviário, e de Francisca Silvéria Salgueiro. Frequenta a escola primária em São Torcato, Coruche. Faz os estudos secundários em Tomar e em Leiria. - 1945: Termina a 2ª Guerra Mundial. - 1958: Eleições presidenciais. Delgado é «oficialmente» derrotado por Américo Tomás. - 1961: Começa a guerra em Angola. A Índia invade os territórios portugueses de Goa, Damão e Diu. - 1963: Desencadeiam-se as hostilidades na Guiné e em Moçambique. - 1964: Salgueiro Maia ingressa em Outubro na Academia Militar, em Lisboa. - 1965: Humberto Delgado é assassinado pela PIDE. - 1966: Salgueiro Maia apresenta-se na EPC (Escola Prática de Cavalaria), em Santarém para frequentar o tirocínio. - 1968: Integrado na 9ª Companhia de Comandos, parte para o Norte de Moçambique. - 1970: É promovido a capitão. - 1971: Em Julho embarca para a Guiné. - 1973: Regressa a Portugal, sendo colocado na EPC. Começam as reuniões do MFA. Delegado de Cavalaria, faz parte da Comissão Coordenadora do Movimento. - 1974: Em 16 de Março, «Levantamento das Caldas». Em 25 de Abril, comanda a coluna de carros de combate que, vinda de Santarém, põe cerco aos ministérios no Terreiro do Paço e força depois, já ao fim da tarde, a rendição de Marcelo Caetano no Quartel do Carmo. - 1975: Em 25 de Novembro sai da EPC, comandando um grupo de carros às ordens do presidente da República. - 1979: Após ter sido colocado nos Açores, volta a Santarém onde comanda o Presídio Militar de Santa Margarida. - 1984: Regressa à EPC. - 1989-90: Declara-se a doença cancerosa que o irá vitimar. É submetido a uma intervenção cirúrgica. - 1991: Nova operação. A última. -1992: Morre em 4 de Abril.






martes, 19 de abril de 2016

Vai ser 25 Abril. Traz outro amigo também.



Zeca Afonso - Traz outro amigo também.  

 Otelo Saraiva de Caravalho ,  na organizacão do 25 de abril ,  sempre desejou que esta fosse a canção que servese de sinal  na radio para comunicar  a saida dos quarteis e que  a revolução ja não tinha volta atrás. Ele fazia esta escolha pela  mensagem  desta cancão  por fazer um chamamento  o povo a uniremse  o movimento das Forças Armadas, concretamente  o dizer "traz outro amigo também".
     Finalmente foi escolhida Grândola, por a frase  de "o povo é quem mais ordena", como símbolo de que as Forças Armadas representavam o povo democrático  de onde vinha o poder.
   




domingo, 17 de abril de 2016

Vai ser 25 Abril. Brigada do reumático

BRIGADA DO REUMÁTICO. 

Cerimónia de solidariedade com o regime, levada a cabo por oficiais-generais dos três ramos das Forças Armadas, que ficou conhecida por «Brigada do Reumático». Marcelo Caetano afirmou em agradecimento: «O país está seguro de que conta com as suas Forças Armadas e em todos os escalões destas não poderão restar dúvidas acerca da atitude dos seus comandos».

 No imaginario da cidadanía  portuguesa calhou con grande sucesso a afirmação da Brigada do reumático.Depois dum  intento de lenvantamento  por parte do movimento das Forças Armadas, o régime fez o típico de qualquer régime totalitario e  ausente da comunicacão com a sociedade, fazer exaltação de pode, de união emtre o presidente e os oficias generais. No entanto o mundo  girava noutra direção, uma sociedade empobrecida e machucada nos direitos sociais e políticos, uma guerra colonial que  esgoataba o ánimo, a juventude e a força da sociedade que fazia entregue dos seus filhos perante tres anos numa luta em Africa que não compreendíam. 

     Na reunião do reumático estavam os velhos generais, assentados no acubilho do regime, junto a um velho Marcelo Caetano e adeptos,  dai o nome de reumático, frente a uma nova geração  que andava a pular  para subir  pelas escadas dos pazos  do governo.  

   O mundo  português naquela altura girava na volta dos capitães e os oficiais  las Forças Armadas que  com experiência  no mando nas colonías e formação clandestina marxista em alguns deles e  socialdemócrata noutros e em todos uma mentalização política misturada cos partidos  clandestinos da esquerda e as asociações democráticas que puxavam por cambiar o regime. 






 Aquí fica a Opinião     de Vasco Lourenço ,  capitão de Abril  , membro destacado no movimento das forças Armadas. 


sábado, 16 de abril de 2016