miércoles, 7 de abril de 2021

Notas Soltas. Semana Santa a posteriori.

 

      Hoje chove, é Venres Santo. Cando chegam estas datas, ainda que podemos pasar por repetitivos, voltamos a reflexão cíclica de como eramos e como somos, que coisas fazíamos antes e que cousas fazemos agora. O falar de como eramos, sempre recordo, metelhendo retranca, o Alcalde do pequeno municipio rural dos Blancos, (  Alcalde mais tarde condeado por corrupção) . Este homen lá na  primeira era Baltariana , gastava uns bons dinheiros municipais para trazer artistas importantes para  cantarem na praza para todo o público do povo e bisbarras. Este "líder" numa das ocasiões trouxe a Manolo Escobar en antes da actuação  o ver a grande massa de gente congregada  subiu o palco, tomou o microfone e dirixiuse os seus vecinhos  com esta mensagem:  "  povo dos Blancos o que nós eramos e o que hoje somos". Sempre gardei na minha retina aquel momento esperpéntico , brincalhão cheo  de populismo  burricalho.

      Mas não era de quem eu me queria  recordar agora, de aquel Alcalde ou presidente da Câmara municipal dos Blancos. Para ele os melhores desejos. Eu quería recordame do que nós eramos e o que hoje somos. Aquel nacional-catoliscismo real e vivente facianos viver uma fé, sincera para algúns nos que  me conto, além de uma atmósfera de relixiosidade, silenzo, austeridade para vivirmos a morte,  narrada nos evanxeos,  de Cristo. Hojé, o que somos, nada tem que ver com todo aquilo. Quanto melhor por ventura. 

      As novas gerações não imaxinam aquel grande teatro do adoctrinamento, os que tanto vivimos aquilo, temos pra contar. 

      Não tenham medo, nem tenham medo o medo, e desconfiem dos que lhes queiram falar do temor de Deus como  cerne ou alicerce da sua fé. Sejam livres, desfrutem da carne e o pecado, sempre respeitando a liberdade e a vida dos outros, o bem comúm e a segurança pública. E desfrutem da Semana Santa,  ainda que terá que ser já para o  dois mil vintedous. Já será sem Covid e voltaram a estar cheas as estradas, o turismo de Adegas, os restaurantes e os lugares de lecer. E se gostam das procesões, noraboa, desfrutem também, mas não intentem que todos tenhamos que caminhar o son do tambor. Seja como for,  Cristo estará contente de ver os seus salvados, felizes, melhor que turrando eles dum pau de cruceiro fingindo a dor  alhea.

 

viernes, 2 de abril de 2021

MÃE PREOCUPADA

      


 Leio con delicia  os breves  post da MÃE PREOCUPADA, a escrita é de traço direito, simples, concreta, mas também doce.Todo  um arte.

    Daqui deixo colado esta  doçura

O meu menino de cabelos de oiro velho e olhos de mar de inverno, um dia destes acordou e era outro. Tinha a voz e as vontades distorcidas e contradizia-me por vulgar impulso, limão se eu dissesse laranja, verde se eu pensasse azul, ar se eu avançasse terra. Desconfiada, ainda assim beijei-o, notei que tinha o ventre liso, os dedos das mãos alongados, pescoço de animal corredor. Então verifiquei as marcas de nascença, contei os sinais hereditários, senti fraco o cheiro de vento e poeira e, na dúvida, perguntei-lhe onde escondeste o meu bebé? Respondeu-me como um assaltante no cúmulo da adrenalina, os olhos rebrilhando de gozo: praí numa dessas gavetas.
Não posso dizer que me seja estranha a impostura. Há uns anos, da noite para o dia, também fui dar com um rapaz cheio de gravidade e introspeção no lugar do mais velho, que antes vivia de trepar árvores, construir jangadas e fazer conversa com estranhos. Porém, ser mais sabedora não me faz menos fraca. Nenhum proveito o meu coração tira de estudos, conselhos, filosofias. A experiência vale tanto como argumento e nada como armadura! E a memória, de onde só resgatamos para uso futuro o que convém, tenho-a completamente subjugada, refém do exercício ruminante da saudade, sem qualquer utilidade prática. 
Que triste me é o fim da infância.

Kasper Juul. Soy tu Spin Doctor.


Borgen: Una obra maestra sobre los entresijos de la política | Series para  gourmets

Kasper Juul. Soy tu Spin Doctor

Hola, soy Kasper y seguramente me conoce por ser el Spin Doctor de Borgen, que como sabe es la sede del Gobierno y el Parlamento Danés. Allí desarrollé mi actividad de consejero mediático o Spin Doctor de la primera ministra Birgitte Nyborg, la primera mujer primer ministro en Dinamarca. Ella representaba al partido de los moderados, que sería un partido  de la órbita socialdemócrata equidistante de los liberales y los grupos de izquierdas.Más tarde  deje a los moderados y asesoré a los liberales. Es decir  mi misión no era defender la ideología sino ser un consejero de lo que es bueno decir o no a la opinión pública pensando en la rentabilidad  electoral y la imagen a cuidar del líder al que asesoro. Este trabajo de asesor de comunicación política vulgarmente  es conoocido como Spin doctor. 

     Analizar, animar, pensar en la mejor estrategia a seguir y negociar. No hacía política pero mi trabajo era hacer que fuese lo mejor percibida posible. Para ello mi relación con los medios de comunicación era la base de todo mi trabajo. 

      En España se que esta figura está en alza en estos momentos, aunque existió siempre. Famosos fueron Miguel Angel Rodriguez como asesor de Aznar en su época de oposición y llegó a alcanzar el gobierno. Ahora mismo sigue sonando mucho ya que es  asesor de Ayuso en Madrid con gran éxito por lo que se ve. También es famoso Arriola, como asesor del PP, que  es muy mencionado por el planteamiento estratégico que hizo a Aznar a raíz del  famoso atentado del 11-M en Madrid en vísperas electorales. Arriola dijo que si había sido ETA   ganaba el PP las elecciones pero si habían sido los islamistas las ganaría el PSOE. Eso fue un trampa envenenada para el PP, porque se lanzaron a decir que había sido ETA, a sabiendas que no, y eso , la mentira fue lo que le llevo a perder. Hoy el más importante es el asesor del presidente Sánchez, un "spin doctor" puramente profesional, estudioso del marketing político, analista de la realidad y consejero que guía la política mediática del presidente, me estoy refiriendo a Ivan Redondo. 

      Así pues, el motivo de mi presentación  es , para aportar  mi experiencia y  colaborar con Manuel en su blog " À Rompida do día", con una sección  que se llamará Kasper Juul, soy tu Spin Doctor. En ella  opinaré sobre aspectos de la política que me soliciten.Ya sea sobre que estrategía debía llevar tal o cual partido, sobre la imagen de personajes políticos etc.  Mi opinión tratará de ser profesional en cuanto a lo que creo que se hace mal y lo que se hace bien o lo que debería hacerse. No dejará de ser una opinión simple ya que opino desde fuera como un ciudadano informado que  coloca la lupa del profesional asesor sobre los hechos, aunque  le falten , como es obvio, datos y estrategías. Mi visión sobre la política española  adolecerá muchas veces de un conocimiento más profundo de las circunstancias y las variables que la condicionan, pero eso puede convertirse en una ventaja para poder opinar desde una óptica lejana y objetiva.

      Mis contestaciones serán en inglés, pero en el blog aparecerán traducidas al castellano o al gallego y versarán sobre los temas tanto nacionales como internacionales que consideren Vds.  

      Espero que mi opinión les  sea amena e interesante. 

 

viernes, 26 de marzo de 2021

Notas soltas. Clarín fusilado después de muerto.

 


I.- El famoso escritor Leopoldo Alas Clarín fusilado por los nacionales después de muerto.

      El ministro Castells, de Universidades, dijo en una rueda de prensa que había varios  homenajes previstos a rectores de Universidades españolas fusilados por el bando nacional en la guerra civil. Uno de ellos a propuesta de la Universidad de Oviedo sería al  "famoso escritor Leopoldo "Alas" Clarín que fué rector de esa Universidad". 

      Las palabras son textuales, pero cuando dices de un personaje literario conocidísimo como "famoso", suena a futbolista , artista, o cantor. Normalmente se da por descontado lo de famoso y si se quiere adjetivar  se suelen  decir pendanterías como egregio, insigne, ilustre... Lo de famoso se le supone,  como el valor,  porque parece que todos tenemos la obligación o el deber cultural de conocerlo.

      Leopoldo "Alas",  murió de tifus en 1901, era jurista y nunca fué rector de la Universidad de Oviedo. Su hijo si lo fue y fue fusilado en 1937 por el bando nacional. El ministro será todo lo intelectual que dicen que es y no lo pongo en duda, pero, oiga, un señor de su nivel debía saber algo más de la figura importantísima que fue Clarín como escritor de  una inmensa obra literaria que es  La Regenta. Si leyó  La Regenta no puedo creer que cometiera ese error, porque La Regenta no se olvida, es para siempre. Si no la leyó me parece un vacío, por decir algo, muy grande en un ministro ya en años y "muy preparado". 

      Sí,  puede ser un lapsus, pero no lo  parece. No parece un error de nombres o fechas, sino un lapsus por desconocimiento. Tiene asesores, deberá leer antes  lo que  va a decir etc. pero meter a Clarín en la guerra civil, parece un poco de fallo cultural.

      Si hubiese leído este blog,  al leer este post lo asociaria con Cánovas del Castillo  y ya le chocaría mucho  que pudiera ser Rector  de la Universidad en Oviedo en 1937. 


 

    

miércoles, 24 de marzo de 2021

Notas Soltas: Los franceses y los alemanes llenan Madrid en plena pandemia. Lo de Merkel: Por la noche me lanzo, por la mañana rectifico.

 I- Los franceses y los alemanes llena  Madrid en plena pandemia.

     Estos jovenes franceses se muestran así de eufóricos al ver el Guernica de Picasso. Una prueba evidente de la visita a museos de los franceses que ahora están llegando a España. El texto y la foto están copiados de un Twet de Gabriel Rufián, que para estas cosas nadie le podrá negar ingenio. 

Imagen

      El caso viene a cuestión de porqué está Madrid, concretamente Madrid, llena de turistas alemanes y franceses que vienen a divertirse, a las pruebas me remito, y el resto de españoles dentro de España tenemos que cumplir un confinamiento perimetral.  El tema de franceses y alemanes se calienta más cuando en un alarde de lucidez la presidenta Ayuso ha dicho que vienen a visitar museos. Valgame Dios y la Macarena, no Olona. Sin comentarios. Es necesario decir esa tontería para seguir defendiendo la economía en plena pandemia.  NO. 

      Sánchez lo explico diciendo que España no está cerrada, porque Europa ante la pandemia ha decretado que el cierre será por territorios dentro de cada estado en función de sus datos de contagio. Por tanto no está prohibida la libre circulación entre países, es cada país el que regula después la entrada y circulación en sus territorio. Aquí entra que los listillos se han enterado o les han dicho que en Madrid la hostelería está abierta, no hay restricciones prácticamente, incluido el toque de queda, y que para allá vamos. Esa es la explicación. 

      Lo de Sánchez será la respuesta legal, pero no me convence. Pues tengo dudas de ¿porqué no puedo ir a Portugal, o es que todo Portugal es una sola región a efectos de zona europea de contagio?. Y si está eso bien es que algo falla, pues salvo por razones justificadas  yo no puedo ir a Madrid.


 

 II. Lo de Merkel. Por la noche me lanzo, por la mañana rectifico.


       Es increíble, pero positivamente, lo de Angela Merkel. Por eso quieren tanto a esa mujer. Cuando pones a  un anti-narciso a gestionar te pueden hacer cosas como esta. Rectificar. Pedir perdón. 

      Sólo alguién con su prestigio y su carrera se permite hacer algo tan positivo para el pueblo, rectificar y explicarlo.

      ¿ Será que esto le viene de serie y por eso hoy puede rectificar y pedir perdón, o es que como ya se va y ha ganado tantas veces le da igual?. 

      Respuesta. Nadie que no haya tenido esos príncipios y los hay cultivado, aunque se vaya y haya culminado su carrera hace esto. Siempre hay una disculpa para no hacer lo utópico, siempre hay algún interés  que me lo impida. Si eres un ególatra narcisista, imposible. Bravo Angela, eres muy buena.

 

 

 

Notas Soltas : Benzema. Line of duty.

 


I.- Benzema. 

      Benzema está que se sale en el juego. Está mejor que nunca, es evidente que con la marcha de Ronaldo ha tomado mucho más protagonismo. El área y sus alrededores son un lugar cómodo para é. pasan por él.Continúa  como nadie. 

      Mejoró con la marcha de Ronaldo porque su juego y su objetivo eran principalmente dar buenas assitencias al portugués. Sigue definiendo y disparando a puerta dentro del área como nadie. Hoy ya no hay bocachanclas detractores y lo radiofónicos comentaristas hablan del mejor delantero del mundo. No seré yo que les quite la razón, claro que no hay que pensar que es el mejor nueve del mundo porque no es un nueve, es otra cosa y ahí está su mérito. Si es el mejor o no es secundario entre otras cosas porque hay que hablar de un tal Mesi. 

     Como aquí en su día le dedicamos un post, que mejor disfrutar del éxito, cuando apostamos por él.


II.- Line of Duty.   

     Line of Duty, es una serie de televisión británica estrenada el 26 de junio de 2012 en el canal BBC Two. La serie narra las investigaciones de una unidad policiaca de control de asuntos internos en las ciudades de Birmingham (primera temporada) y Belfast (temporadas segunda y siguientes). 

La serie consta de cinco temporadas ya estrenadas. En 2019 se estrenó la quinta temporada. La serie ha armonizado adecuadamente ficción y realidad. Su equipo de guionistas ha contado con unos “asesores de inteligencia” que colaboran para garantizar que se “reflejan debidamente los procesos policiales de la unidad”.3​ 

       Estoy viviendo estos días muy cercano al AC-12 de la comisaría que investigan los delitos y "cosilla" que pasan en el mundo de los policías. La serie es apasionante y trepidante para los que nos gusta este tipo de historias. El estilo inglés de cine es inigualable. Creo que el cine de más calidad sale de Ingalterra. La serie no tien desperdicio ni descanso, los actores y el guión es un placer, las historias parecen creibles y reales con las reservas lógicas de una serie de ficción.  Tiene un problema que cuando empiezas una temporada te absorve el tiempo porque es todo seguido y no quieres esperar a que se enfrie la historia. Cada temporada es un caso concreto que pasa en la Comisaría y se desarrollan con  todo los ingredientes de una historia policíaca. Estoy en la tercera temporada, empenzando un caso nuevo, los dos primeros fueron magníficos.

martes, 23 de marzo de 2021

O reino de Galiza, ou reino de León, ou astur-leonés. 711-910.

se che preguntan polo "reino astur-leonés" - O REINO DE GALIZA: 711-910

“Reino Asturleonés” é a denominación que a historiografía tradicionalista española emprega para definir o espazo político do reino medieval de Galicia entre os anos 711 e 910.
 
O Reino de Galicia é unha entidade política con continuidade histórica dende o 410, data de creación do reino suevo na provincia romana de Gallaecia, ata o 1486, ano da viaxe dos Reis Católicos a Galicia, que consagra a sumisión do reino a Castela. 

A OCULTACIÓN DO REINO GALEGO 

A confusión ou ocultación da denominación histórica do noroeste da península Ibérica parte da historiografía liberal española do século XIX, iniciándose coa publicación en 1850 da Historia general de España de M. Lafuente, que traduce o termo árabe Jalikiah ou Yilliquiyya, documentado en numerosas fontes escritas musulmás, por Reino de León. Esta denominación musulmá é coincidente cas fontes cristiás da época medieval, galegas e europeas, que identifican claramente a Galicia como a extensa rexión do noroeste da península Ibérica. Así, a causa da ocultación de Galicia, o nome máis coherente coas fontes para a rexión do noroeste peninsular, non é histórica, senon que agocha unha intencionalidade política, pois admitir que os dous núcleos xeográficos e políticos da península Ibérica na Idade Media son Galicia e al-Andalus ou Spania nega a principal premisa da historiografía nacionalista española, coa que debe identificarse o pobo do Estado-nación español: un espíritu nacional, católico e, logo, castelán, que se perpetúa dende a época romana no reino dos visigodos e cuxo testemuño é recollido por Paio en Covadonga, pasado aos monarcas asturianos, leoneses e, logo, casteláns, en continua batalla coa finalidade de unificar España e expulsar ao Islam, acadada cos Reis Católicos. A España centralista do século XIX non podía ter raíces musulmás, nin un pasado que non tendese á unidade da patria baixo unha única Coroa, nin ter a súa orixe nun poder que non fose castelán, moito menos nun poder con centro en Galicia, rexión domada no século XV.

A partir de Lafuente, con gran impulso da xeración do 98, da que é representante Menéndez Pidal, a historiografía tradicionalista española designará con distintas denominacións o que foi a evolución do reino galego, buscando a identificación de España coa Igrexa católica e con Castela.

Así:

- os termos "reino de Asturias" ou "reino asturleonés" úsanse para definir a evolución da Gallaecia entre o ano 711 e o 910.

- "reino de León" sería o reino de Galicia entre o 910 e 1230. Confundindo a sede rexia coa denominación de todo o reino, que seguía a ser Galicia, a historiografía española crea un reino en León cando esta non é máis que cidade cun pequeno territorio adxacente. Dende inicios do século XII comeza a disgregación do reino de Galicia coa independencia de Portugal, a configuración dunha entidade territorial en León e a separación, en 1157, de Galicia e León e Castela e Toledo, reino que fora incorporado a Galicia en 1085.

- "Coroa de Castela" sería todo o espazo cristián do occidente peninsular dende 1230. Nos séculos XIV e XV xa se restrinxe a denominación de Galicia á Galicia nuclear, a correspondente coa provincia lucense romana, que seguirá a ser oficialmente reino ata o 1833.

O REINO DE GALICIA ENTRE 711 - 910  

Así, o reino “asturleonés” corresponderíase co periodo de formación do Reino Medieval de Galicia

A sustitución do poder visigodo polo musulmán en Hispania a partir de 711 non implicou a ocupación islámica de Galicia, pois a aristocracia desta provincia vitiziana sería, xunto coa narbonense, a que solicitou a intervención dos musulmáns no territorio peninsular, coa finalidade de derrotar aos partidarios de Rodrigo no reino de Toledo. Neste espazo do noroeste peninsular, vinculado vasalaticamente ao emirato cordobés, configúrase, dende finais do século VIII, un proxecto de poder centralizador, cun rei á cabeza, apoiado polo episcopado galego, enfrontado á poderosa aristocracia territorial laica da Galicia lucense e bracarense. A creación dunha corte real en Oviedo a finais do século VIII sería unha tarefa apoiada por esta aristocracia eclesiástica, elixindo precisamente Oviedo por tratarse dunha zona libre de señorío, tanto de grandes señores laicos coma de mosteiros. O enfrontamento entre a aristocracia laica e o episcopado, entre os poderes territoriais e os partidarios dunha monarquía, é unha constante neste periodo do reino de Galicia, e nesta dinámica hai que entender as disputas dinásticas e os cambios na relación política con Córdoba.

No espazo galego mantéñense no século VIII as estructuras básicas de encadramento da poboación herdadas da época romana e do reino suevo, as dioceses e sedes episcopais, os territorios señoriais e o monacato, e non se producen despoboacións de territorios, nin sequera coas incursións normandas de finais do século IX. A realeza e o episcopado buscan crear unha igrexa “nacional” para este territorio como medio de afirmación do poder estatal, e nese contexto se enmarca o achádego do sartego do apóstolo Santiago en Compostela en 813 e a adopción do antiadopcionismo como doutrina oficial, para reafirmar a independencia da igrexa de Toledo, durante o reinado de Afonso II (791 – 842).

Estas orixes do reino galego no século VIII foron explicadas pola historiografía tradicionalista española como o resultado da conformación dun núcleo de resistencia nas montañas astures composto por cristiáns que derrotan aos musulmáns na batalla de Covadonga en 718 ou 722, acaudillados por don Pelayo e que, dende alí, vai ocupando territorios. Na actualidade, a propia historiografía española reduce a importancia da suposta batalla de Covadonga, considerándoa mera escaramuza musulmá no norte, e nega a historicidade de Paio como rei ou caudillo, pois a Crónica Mozárabe, escrita en 754, non o cita a el nin á batalla de Covadonga, atribuíndo a súa invención a mozárabes emigrados de al-Andalus na segunda metade do século IX, autores da Crónica de Afonso III. Paio sería un noble territorial máis de Galicia que, na zona de Asturias, decide afirmar a súa autonomía e ampliar os seus dominios, o que o leva ao choque con al-Andalus e con outros señores. A preponderancia nas crónicas concedida a Paio e aos señores territoriais do século VIII na zona asturiana (considerados reis pola historiografía española) sobre os señores galaicos, explícase no marco da elaboración, en tempos de Afonso III (866 – 910), dunha ideoloxía lexitimadora dun poder monárquico que xa pode considerarse estatal.  
 
Os seguintes nomes e cronoloxías corresponden a estes señores territoriais do século VIII, que carecen dun dominio efectivo máis alá do seu territorio patrimonial, e aos reis en Oviedo do século IX.

SEÑORES TERRITORIAIS - S. VIII 

Despois de Paio (711 – 737) e de Fávila (737 – 739), Afonso I (739 – 757) considérase o fundador do reino, nun momento en que os bereberes, sublevados contra Córdoba, abandonan as guarnicións situadas fronte ás montañas do norte. A interpretación tradicional española sinala que Afonso ocupa espazos aos musulmáns e traslada a Asturias á poboación da zona do Douro, creando alí un deserto estratéxico, idea hoxe desbotada que tén a súa orixe na Crónica de Afonso III. Un dos espazos ocupados e repoboados, segundo esta liña historiográfica, sería Galicia, hipótese totalmente descartada pola evidencia arqueolóxica dunha Galicia sen cortes ocupacionais dende a época romana e pola constatación documental do poder dos señores territoriais laicos e do clero galegos, sen mencionar que Galicia non foi ocupada polos musulmáns. Esta conquista de Galicia polos astures e cántabros pode explicarse facendo afirmacións totalmente insostibles historicamente, coma que Galicia é unha rexión pouco romanizada [En MARTÍN, J. L. La España medieval. – páx 75 –] e obviando a importancia económica, política e cultural da Gallaecia baixorromana ou do Reino Suevo de Galicia.

A Afonso sucédeo o seu fillo Froila I (757 – 768), quen, segundo as tradicións da época de Afonso III, continúa a labor repoboadora de seu pai e tén que facer fronte a revoltas dos “galegos”.

Aurelio (768 – 774), Silo (775 – 783), Mauregato (783 – 788) e Vermudo I (788 – 791) son considerados usurpadores polas crónicas dos tempos de Afonso III e monarcas febles pola tradición historiográfica española, quizais pola súa ascendencia galega (da Gallaecia lucense), e o consecuente apoio de señores territoriais lucenses, e pola aproximación política a Córdoba durante esta época. O apoio galego a estes monarcas non impediu as tensións con señores territoriais galegos, mencionadas polas crónicas.

REIS EN OVIEDO - S. IX 

Con Afonso II (792 – 842) consolídase o apoio do episcopado galego á creación dun poder monárquico que trate de englobar Galicia. A creación dunha corte en Oviedo e o reforzamento de Compostela como centro relixioso marcan a xeografía do doble poder: episcopal en Compostela – monárquico en Oviedo.
Durante o seu reinado consolídase a independenza respecto a Córdoba, lograda polas dificultades que vive o emirato coas revoltas muladís de Toledo, Mérida e do val do Ebro, así como pola intervención carolinxia no noreste. A independencia política, o fin do pago de tributos, refórzase coa independencia relixiosa da sede toledana, coa inventio do achádego do sepulcro de Santiago en Compostela e a condena do adopcionismo. Fronte a al-Andalus, a corte galega mantén relacións diplomáticas co Imperio Franco, de onde se adopta o modelo político, aínda que se establecen as normas xurídicas do Liber Iudicium visigodo.
Afonso apoia o monacato como medio de extensión do control territorial da monarquía.

A partir de Ramiro I (842 – 850), que accede ao trono apoiado por poderes territoriais da Galicia lucense, e de cuio reinado hai que destacar a importante actividade edilicia, consolídase o sistema de monarquía hereditaria por línea patrilineal. A Ramiro sucédeo o seu fillo Ordoño I (850 – 866), que repoboa* Astorga, Tui e Amaia. Tras a colaboración inicial con al-Andalus, obrigada polo ataque vikingo de 858, Ordoño apoia as revoltas muladís contra Córdoba.

Afonso III (866 – 910) extende a autoridade real ata o río Mondego, coa restauración de Coimbra, mantendo a aristocracia local o seu poder. Santiago consolídase como centro de poder eclesiástico, coa consagración da catedral en 899. Con respecto a Córdoba, Galicia apoia as revoltas muladís que poñen en cuestión a autoridade emiral.
Con Afonso III pódese falar xa dun estado consolidado – sen que por iso se extingan as resistencias dos poderes territoriais –  que elabora unha ideloxía lexitimadora dese poder monárquico, facéndoo herdeiro do reino visigodo de Toledo, así coma da súa Igrexa*.
No 910, a busca de integración do poder monárquico nos circuitos comerciais da ruta da prata e da vía Braga-Burdeos impulsan o traslado da sede rexia a León, recén fundada sobre o campamento romano, transferindo a esta cidade parte da dignidade episcopal de Astorga.

* 1 Os termos restauración e repoboación dos cronistas non deben entenderse literalmente, senon como a sumisión á autoridade estatal dunha poboación ou territorio.

* 2 Sobrevalorouse o elemento mozárabe deste mito goticista, sen valorar a influencia da idea carolinxia do translatio imperii.

Notas Soltas: Populismo Vs. Democracia. Alquileres.

 


I.- Populismo Vs. Democracia. 

      Oigo a Carlos Herrera a primeira hora. Una píldora: en Madrid se juega el combate del populismo contra la Democracia. Por si no queda claro la Democracia la representa Ayuso, el populismo Pablo Iglesias. 

      No escucho casi nunca a Carlos Herrera y a sus tertulianos. Suelo cambiar enseguida, el motivo es la ofensa a la honestidad intelectual. Este señor tiene una voz magnífica, comunica como nadie, tiene una claque fiel que sintoniza muy bien con él y él con ella, opina lo que mucha gente quiere oir, es cierto, pero adoctrina como nadie entre risa, burla y chascarrilo. Lo hace  normalmente de forma muy sectaria  y con un lenguaje asequible, popular,  que no parece imponer nada, mete pullas y  píldoras llenas de  parcialidad que ofenden a una intelegiencia medianamente informada. Le gusta darlo todo mascado, sin dudas, sintentizando el mensaje.  No es que sus oyentes  no sean inteligentes e  informados, pero ahí lo dejo. Escucho a Jimenez Los Santos, pero ya sé lo que va a decir claramente sobre la situación política , así como lo va a decir. Lo escucho, me rió de su sentido del humor y de sus maneras,  veo como va el pensamiento de la parte más extrema de la política y paso un buen rato. Ninguna sorpresa. Lo de Herrera es diferente, no se disfraza de ultra pero lo es, será algo personal, pero sus opiniones me son difíciles de digerir. Y no sólo sus opiniones políticas. Nunca suelo decir que no me gusta cuando surge el tema , en todo caso , me cayo y me limito a no alabarlo, por no parecer el raro antes sus  muchos seguidores. Como nacionalista andaluz puede decir lo que quiera sobre España, sus nacioanalidad, sus lenguas etc. tiene carta blanca. 

      El comentario citado es palmario de lo dicho. Nada más que decir. Los demás candidatos aparte de Ayuso e Iglesias no existen. Gabilondo que es el más votado no existe. Le interesa y potencia la confrontación. ¿ No será Ayuso la más grande populista que ha habido en España?. ¿ Su actitud ante la pandemia, era la de una gobernante honesta o habrá utilizado  la pandemia para hacer política frente al Gobierno central y a lo que ella llama el Sanchismo?. ¿ No será populismo enfrascarse en batallas nimias de horarios, permitraciones, que no conducían a nada, por oponerse a un Gobierno que no le gustaba?. ¿Las desobediencias, recursos, y tomas de decisiones unilaterales son propias de un Gobierno autonómico populista o no?. ¿Realmente somos honestos en el juicio si lo mismo que hizo Ayuso con Madrid lo llegan a hacer los catalanes o los vascos. Que Artillería de defensa de España y defensa de la Unidad no se dirían?. Yo veo el populismo Trumpiano en Ayuso, pero son formas diferentes de verlo. 

II.- Los alquileres.   

     Que el problema de los alquileres existe, es evidente. El tanto por ciento dedicado al alquiler de vivienda por parte de un trabajador, especialmente joven, es bestial. Especialmente ocurre eso en las llamadas zonas tensionadas, que no deja de ser un eufemismo para explicar la situación de ciudades en las que te sacan la piel para poder tener un techo, en algunos casos hasta indecente. Nadie duda de esta realidad. La política está para remediar o paliar esto, por eso es un problema político, y de verdad.

      Oigo , escucho, a unos y a otros, trato de encontrar mi punto de vista, lo veo difícil, no debe ser tan sencillo.  Que si ya se probó en varios sitios, que en Barcelona fracasó (?), que no hay más ofertas porque hay inseguridad jurídica en cuanto que alquilar para el pequeño propietario tiene muchos riesgos. Que el problema es de falta de oferta, pero que hay tres millones de viviendas vacías etc.  Que realmente los pequeños propietarios son muy pocos, que el problema son las grandes empresas que han invertido en muchos pisos, como fondos buitres, y que especulan con el alquiler. 

      Creo que Podemos no actúa mal en este caso, entre otras cosas porque se presentó en su programa electoral con esa propuesta, por otro lado tampoco tiene que salirle la propuesta aceptada en un ciento por ciento, está en un Gobierno de Coalición y eso es lo que tiene que explicar a la ciudadanía. En eso consiste en Gobierno de coalición. 

     En fin, no tengo la solución, evidente, pero salvo que la experiencia me demuestre lo contrario creo que el precio tope sería una buena solución. Aquí jugamos siempre con el estilo español de fraude. Medida que tomes, fiscal o de ayuda directa, va siempre ir unida al fraude. Tu me das tanto y el resto en negro y tal y tal. Eso es el problema que hunde cualquier solución, pues da igual para el inquilino ya pague en negro o blanco al final un 40 por ciento de su sueldo lo tiene que destinar a pagar un alquiler de vivienda y eso es lo que tratamos de solucionar. 

     La constitución consagra la vivienda como un derecho de todos los españoles, cierto es que forma parte del elenco de derecho constitucionales que son más un desideratum de intenciones  ya que  no es un derecho fundamental. La misma Constitución  nos dice que la economía está al servicio del bien comúm, o más o menos que se consagra el príncipio de la redistribución de la riqueza en un estado social y democrático de derecho. 

      Todo muy bien.Esperemos noticias y resultados. 

 


        

      

viernes, 19 de marzo de 2021

Teresa Moure. "Palo si remas, palo si no remas".

    Imagen


Só conheço a Teresa Moure, de dar vistas de olhos pela prensa, pelas redes etc. Sei que é professora na Universidade en Santiago, que é activista feminista, que é escritora de muito sucesso, acho que  é a autora de Ostracia. A a sua docencia está relacionada coa literatura a filología e cencias afins. Além disso escreve o galego em grafía do galego internacional  ou chamado lusista ou reintegrado. Tenho lido alguma coisinha dela, e tenho dela uma imagem de rigor e intelectualidade, até onde eu posso chegar.

      Eis a questão,parem as máquinas,  ela escreve em Galego-Português. A sua decisão de  escrever em galego chamado reintegrado, lusista, internacional etc. ou seja com grafia à portuguesa, ainda que use as palavras e a forma galega, define a sua personalidade pública. Podería ser esta uma questão meramente filológica, é dizer que o seu debate não abranguise questões políticas, sociais, ideolóxicas. Embora, desgraciadamente, não é possível. Detrás dessa opção "filológica" o público identifica opcões independentistas, nazonalistas, a defensa de camadas revolucionarias antisistema e como mínimo um certo cheiro cultureta de  pertença a uma "koiné" da fala que nada tem que ver coa fala popular. Reconhezamos que tudo isso da uma sinal identificadora. Eu quando me peta escrevo mais ou menos como ela, e espero que ninguém me identifique en nehum deses grupos. O problema em tal caso não seria meu, mas deixemos de momento essa reflexão sobre o idioma. Só  engadir que tal vez algum día se permeta o bionormativismo, ou seja pode escrever,  como algo normal,  em ambâ-las duas maneiras, ja seja na grafía espanhola ou na  portuguesa, e seja levantado o mito da escrita em grafia portuguesa.

      Voltemos os factos. A professora por razões que, nem explicação merecem, escreveu ou colaborou num livro publicado em Castelhano. Então, nas redes sociais, receveu uma malheira de insultos, e dicas morais de autencidade por sujeitos, constituidos em  adalides da pureza da lingua e o compromisso sectario de quem públicamente diz que escreve em galego internacional. Traidora a AGLP.  Como se comprenderá a coisa além de rir até estombalharse é muito patética. Ela na sua conta do facebook, faz já um bocado de tempo não posso precisar, publicou um desabafo,  queixa ou  choro que fica colado abaixo. Fiquei impressionado pela contestación que ela da a certos insultadores ou talibáns da pureza. Neste caso não perdoam a brilhante e valente escritora que  escreva em espanhol ou castelhano. É evidente que se escrevera em inglês, não fariam abraio nem susto nehum, porque o infantilismo ideológico  chega até limites infindos.

      O meu querido e defunto pai, não era moi dado o refrão e   as frases feitas  , mas escoitei-lhe toda a vida um dito  em   castelhano que ele utilizava em bom jeito com sorna e humor para desbastar uma crítica contraria os trabalhos cotians.  Ele dizia : palo si remas, palo si no remas. Ou seja,  faças ou que fizeres,  sempre me irão criticar. Ainda que fizeres uma coisa e a su contraria. Mais bem é um desabafo humorístico que  para mim, por carinho evidente,usoa também  como desabafo das contrariedades diarias. Em resumo : seja como for sempre te vão criticar. Então faz tu, a tua maneira. 

     Vale a pena lêr a contestação da escritora na resposta as inquisitoriais senhorias. Estos tipos humans não são só proprios do mundo do idioma ou  do galego.Não desto há em toda parte, já seja liberal, socialista, feminista, machista, dereita extrema ou extrema dereita. Sempre há quem se coloca na posição de coidador da identidade, sem compreender ou amar verdadeiramente o objectivo a conseguir para que triunfe,  sem impô-las as suas ideias. Não creêm na sedução e  no convecimento dos seus pares, nem luta calada e na conducta ejemplarizante. Gostam mais do barulho, do  confrontamento e do  sectarismo.   No fundo  a este tipo de conducta não lhe importa tanto a ideia que dizem representar como a imagem de se mesmos, tenho comprovado. Se fores bem intencionado, quando queres que a tu ideia se expanda, neste caso o galego  escrito diferente, o que desejas e que haja gente que sume, seja da ideia que for. O importante é que Teresa Moure escreva em reintegracionado, independentemente que escreva em inglês, espanhol etc. Por mal caminho vão algúns quanso asociam a que a escrita em galego internacional tem que ir cinguida a têr unhas ideias homogéneas sobre a política,  a vida etc. Assim não se faz uma lingua, assim espantasse duma lingua a uma sociedade. Seguem remando o revês, e levam anos assim, e não cambiam porque são narcisos que neste caso acougaram niste campo e amanhã quem sabe poderiam arrumar o seu "eu" em palheiros diferentes. 

       Afortunadamente a maioria da gente que conhezo,  pelas redes,  penso que não é assim, senão tudo o contrario. Não creio que assim fossem Carvalho Calero, o professor Paz de Ourense,  Valentim Fagim, Santalha, Estraviz e outros mais. Aliás sempre tem de haver estrumeiras e esterqueiras em toda parte  que resaltam mais do que sería precisso. 

   

Há quem diga, entre insultos e desqualificações, que tenho de explicar-me. Exigem-me nas redes sociais que esclareça a causa de ter publicado um ensaio em espanhol. Talvez quem reclama esqueça que as editoras profissionais na Galiza maioritariamente não admitem textos em galego-português, que o nosso tecido cultural é precário. Talvez quem me exige render contas esqueça que apenas uma editora, amadora e de base associativa, se orienta especificamente a publicar em português na Galiza. Talvez não saiba que a Através só publica 11 livros por ano e que já editou um romance meu no passado novembro. Talvez não saiba que um ensaio feminista sobre história das ideias linguísticas pode parecer a uma editora um texto destinado a um público minoritário ou muito especializado. Talvez não imagine que na investigação não se pode aguardar: dez pessoas estão a trabalhar, sob a minha direção, numa linha sem precedentes e necessitam urgentemente citar um trabalho publicado como referência. Cometi o pecado de traduzir o original para o espanhol e enviar à Catarata, onde demoraram apenas uns dias em responder positivamente. Há quem diga que eu poderia publicar um artigo numa revista especializada, não um livro. Nunca presumirei de pura; a pureza sempre me produziu lástima. Se já fiz algum exercício de coerência, com os conseguintes castigos, não tomem em conta: sempre tento fazer o que quero e não gosto de me contemplar como vítima. Tenho escrito 27 livros em galego. E, no entanto, tenho fechadas as portas de muitas editoras que continuam a vender alguns desses livros por causa de estranhos patriotismos ortográficos. Medir o patriotismo, como medir a pirola, não é a minha principal diversão. Mas se não for questão de pátrias, também não será de amos. Por isso detesto que algum setor do reintegracionismo me peça explicações. Uma tal Rosalia declarou que não escreveria mais em galego quando a obrigaram a render contas. Talvez seja uma resposta feminazi dessas que as mulheres despropositadamente fazemos, visto que tantas vezes me chamam de “lideressa”. Não lidero a AGLP. Nem a AGAL. Nem nenhum organismo, reintegracionista ou não, porque o poder sempre me perturba (no ativismo, na política, na vida universitária). Mas fazer humor com a interseção entre “mulher” e “líder” é perigoso: por acaso não poderia liderar qualquer organismo? Não teria bastante nível intelectual ou capacidade de trabalho para isso? Só uma leitura retrógrada e machista pode usar hoje esse lideressa com a intenção de ferir. Finalmente, a ideia de que pertencer a AGLP iria obrigar-me a não publicar em qualquer língua é ridícula. Há quem diga que pertencer a AGLP é uma honraria que demanda algumas responsabilidades. Esses senhoros ignoram provavelmente que é uma Academia de ativistas, não exatamente um organismo para usufruir determinados privilégios (embora @s académic@s me honrem com a sua amizade, que não é exatamente a mesma coisa). Em resumo, continuarei a ser tão obediente como sempre, quer dizer, nada. Escreverei se eu quiser, quando e do que quiser. E publicarei, ai, quando me deixarem. Mas antes farei um inquérito e perguntarei a tod@s @s reintegracionistas se acham que me mantenho no caminho eto. Ou talvez, não. Talvez não pergunte e me detenha a refletir no cainismo de insultar uma mulher como “lideressa” por ter cometido o pecado de publicar uma investigação em espanhol em lugar de denunciar a tristeza de que tantas editoras galegas não estejam interessadas em publicar um texto que contenha um NH.