O estilo barroco foi en Galicia unha arquitectura nacionalista

O catedrático Alfredo Vigo defende esta postura nun estudo presentado en Santiago e publicado por Teófilo Edicións

07:29

Alfredo Vigo. // Xoán Álvarez 

MAR MATO - VIGO O barroco, o estilo arquitectónico e artístico que promovía a ornamentación recargada nos séculos XVII e XVIII, tivo en Galicia un desenvolvemento moi relacionado co orgullo patriótico e o vínculo con Deus. Na comunidade, entre os seus máximos expoñentes atópanse as fachadas de Ou Obradoiro da Catedral e do Mosteiro de Sobrado dos Monxes. O catedrático Alfredo Vigo defende nun libro que o barroco "foi unha apoloxía do Reino de Galicia, unha imaxe do triunfo e do seu vínculo con Deus. (...) Foi unha arquitectura espectacular, sen complexos, case unha arquitectura nacional patriótica".

A tese de situar este estilo como unha arquitectura galeguista sorprendeu ao propio estudioso, catedrático de Historia da arte pola Universidade de Santiago de Compostela. "Nin eu mesmo sabía que o barroco en Galicia tiña tantas connotacións ata que escribín o libro", en relación á obra Barroco. A arquitectura sacra do antigo Reino de Galicia (1658-1763) que presentou onte no Museo dás Peregrinacións.

"A min -xustifica este profesor- interésame pór de manifesto que a arquitectura do barroco galego máis coñecida, a do último terzo do século XVII e do primeiro do XVIII, expresa orgullo e triunfo do Reino de Galicia na monarquía española composta por moitos reinos que levaban mal entre si".

Para entendelo mellor, o catedrático lembra o contexto político e histórico-social da Galicia de entón: "Galicia era un reino sen voz nas Cortes; era maltratado por outros reinos. Dalgunha maneira, mirábannos mal, considerábannos un pobo basto, sen historia".

Aínda por riba, o cardeal italiano César Baronio (1538-1607) negaba que Santiago viñese a predicar a España, o que tiraba por terra o seu enterramento en Compostela. "Tamén había membros da Corte que defendían que Santa Teresa debía ser patroa de España compartindo título ou quitándollo a Santiago", detalla o catedrático.

Con todas estas afrontas, Galicia tivo que loitar por facerse visible logrando, ao fin, a súa renocimiento no século XVII cando conseguiu o voto na Cortes, Santa Teresa quedou sen ser patroa e as teses de Baronio non gañaron. Ao reafirmarse que Santiago predicara en España, "o Reino de Galicia quedou vinculado ás cousas sacras; era o reino máis sacro, o pobo máis importante porque Santiago elixírao para enterrarse. Ademais, Felipe IV consagrou a Ofrenda Real ao Apóstolo. Isto foi unha eclosión triunfal que levou a que toda a arquitectura fose unha apoloxía do Reino de Galicia, unha imaxe do triunfo e o seu vínculo con Deus".

Desta maneira, "a primeira etapa do barroco en Galicia foi moi vexetal, ligado á metáfora de Galicia como paraíso terreal. No século XVIII, xurdiu outra arquitectura, na que desaparece o vexetal para ser moi abstracta, irracional, con detalles de case ourivaría, expresando unha arquitectura case celestial. Vivimos nunha especie de ceo grazas ao Apóstolo, por iso son edificios vertixinosos, cara arriba", conclúe Alfredo Vigo no seu libro editado por Teófilo Edicións.

     Esta publicación é copiada do JORNAL FARO DE VIGO.  vía faekbook